Het meesterbrein achter Fargo komt met het verhaal van een schizofrene Marvel superheld met wat gewelddadige trekjes. What's not to like?!

Terwijl de hele wereld reikhalzend uitkeek naar ronde drie van zijn interpretatie van Fargo, schudde screenwriter Noah Hawley tussen de bedrijven door ook gewoon nog even een nieuwe Marvel superheld uit z’n mouw, Legion. En dan zijn er nog vrouwen die durven te beweren dat wij mannen niet kunnen multitasken. In plaats van een ode aan de Coen Brothers en hun meesterlijke 90’s cult classic, deze keer dus aan de slag met één van de zonen uit Marvel’s heiligdom der superhelden. Je kunt veel van Noah zeggen, maar niet dat hij bang is om te grote schoenen aan te trekken. De maker van Fargo de serie die voor FX, de thuishaven van knallers als Atlanta, Sons of Anarchy en American Crime Story, een serie maakt over een schizofrene superheld met wat agressieve trekjes. Whats not to like?!

Drukke boel
Het gegeven “Even lekker wat tijd voor mezelf” is David Haller helemaal vreemd. David heeft stemmen in z’n hoofd en die blijven de hele dag door maar schreeuwen. Onafgebroken. Best wel vermoeiend, zeg maar. Om die kakofonie van geluiden een beetje de kop in te drukken, gieten ze in de psychiatrische inrichting waar David verblijft dagelijks een halve apotheek aan rotzooi door z’n keel. Verdoven die handel. Tijdens één van zijn wat helderdere momenten ontmoet hij Syd, ook patiënte, en zij opent zijn ogen voor een andere realiteit. De stemmen in zijn hoofd zijn misschien geen blijk van waanzin, maar de sleutel tot een arsenaal aan super powers waar hij ‘t bestaan niet van wist. Wat volgt is een traject van diepgaande zelfreflectie, een traject dat hem stap voor stap dichter brengt bij zijn nieuwe ik, Legion.   

“What is your name?” Jesus asked.

“My name is Legion,” he replied, “for we are many.” (Markus 5:9. Stukje bijbelkennis)

Experimenteel
Na de eerste aflevering Legion is direct duidelijk dat je naar andere koek zit te kijken. Daar waar ABC (Agents of S.H.I.E.L.D., Agent Carter) en Netflix (Daredevil, Jessica Jones, Luke Cage, Iron Fist) met hun Marvel-heldenbrigades gaan voor herkenbaar en toegankelijk, tapt Hawley uit een heel ander vaatje. Legion is niet voor iedereen. Het is een zes uur durende, haast experimentele, mindfuck waar je als kijker maar zin in moet hebben. Voor mensen die niet zo van letters houden en liever plaatjes kijken, Legion is ongeveer dit…

                                                             

Het is allemaal wat aan de conceptuele kant. Het is krankzinnige haute couture van één of andere obscure Japanse designer waar door de H&M nog een draagbare doorvertaling van gemaakt moet worden voor de gewone man in de straat. Een kleine groep fijnproevers zal het achterliggende idee direct begrijpen en omarmen, maar het gros van de genodigden zal met open mond langs de catwalk zitten en kijken alsof ze water zien branden.

Feit en fictie
Omdat een groot deel van het verhaal zich in ‘t hoofd van David Haller afspeelt, is de fantasie van Hawley de enige begrenzing. Dit leidt tot een aaneenschakeling van beelden die vaak even bizar als oogstrelend zijn. Feit en fictie lopen continu door elkaar en als kijker moet je soms alle zeilen bijzetten om nog aan te kunnen haken. Sommigen zullen zeggen net iets té vaak en dat kan ik helemaal begrijpen. Na een aflevering of vijf was ik het spoor ook wel redelijk bijster, maar gelukkig trekt Hawley dat naarmate het verhaal vordert allemaal weer recht. Een soort beloning voor diegene die de rit heeft weten uit te zitten, zullen we maar zeggen.

Hawley
Ondanks dat Legion misschien niet de meest behapbare serie ever is, laat Hawley wel weer zien dat zijn Fargo geen bevlieging is. De verhaallijn is bij vlagen even onnavolgbaar als David’s gedachten, de special effects zijn crazy en alles is gedaan in een stijl die zo langzaam aan Hawley’s trademark lijkt te worden. Het heeft er alle schijn van dat hij heeft besloten om geen series, maar hogere kunst te maken. Kunstwerken die, ingelijst en al, niet zouden misstaan in de westvleugel van ‘t Stedelijk. Met ‘n net iets te vadsige suppoost ernaast. En zoals dat wel vaker gaat met kunst, soms voel je ‘m wel en soms voel je ‘m niet. Dat is geheel aan jou.

• FX (2017)
• Kijkje in ‘t hoofd van een schizofrene antiheld met super powers. Of zoiets.
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel