Preacher
Preacher
Zitten twee engelen, een Ierse vampier en een priester in de kerk… Niet het begin van een slechte mop, maar een krankzinnige serie van AMC.
“OMG! Je moet echt zo ontzettend belachelijk nodig alles laten vallen en NU Preacher gaan kijken! Is die nieuwe van AMC! Mijn hemel, ik moet aan de beademing!”. Dit moet ongeveer zijn wat ik een aantal weken geleden totaal hysterisch naar zo’n beetje mijn hele contactenlijst appte. Naar collega’s, naar m’n broertjes, vrienden, iets minder goeie vrienden, zelfs naar die ene scharrel die halverwege m’n biefstuk in een bomvolle Loetje begon te schreeuwen dat ze heus wel iemand kon vinden die níét stijf stond van de bindingsangst. Zelfs haar heb ik deelgenoot gemaakt van mijn new found happiness. Wacht trouwens nog steeds op een reactie. Trut.
Volslagen absurde dialogen en situaties die niet zouden misstaan in een script van Tarantino
Perfecte pilot
Soms, heel soms, heb je na het zien van aflevering één van een nieuwe
serie dat liefde op ‘t eerste gezicht gevoel. Dat gevoel van haar na
een lang weekend handje vasthouden op de trein zetten om vijf minuten
later al te bellen met de vraag wanneer je haar weer gaat zien. Dat
gevoel. Ik had het bij de zestig minuten durende mindfuck van Mr. Robot, bij Massimo Bottura op z’n matzwarte Ducati in Chef’s Table en ik kreeg het bij Seth Rogen‘s
nieuwe voor AMC, Preacher. Het is alsof hij al m’n lievelingsfilms en
-series in een blender heeft gegooid om er de perfecte pilot van te
mixen. Het heeft de cinematografie van Fargo, het heerlijk uitvergrote geweld van Banshee
en volslagen absurde dialogen en situaties die niet zouden misstaan in
een script van Tarantino. Dat laatste zul je meteen begrijpen als je
hoort waar Preacher over gaat.
Net een slechte mop
Zitten twee engelen, een Ierse vampier en een priester in de kerk…
Het klinkt misschien als het begin van zo’n slechte mop die je
aangeschoten oom altijd tapt wanneer er net iets te veel ongemakkelijke
stiltes vallen tijdens de familiereünie, maar in feite is het gewoon een
willekeurige scène uit Preacher. Daar waar verlichte bankiers, die
worden overvallen door hun geweten, opeens voor het Rode Kruis scholen
gaan metselen in Gambia, probeert Jesse Custer met zijn schimmige
verleden af te rekenen door in een afgelegen Texaans dorp het witte
priesterboord om te binden. Net wanneer hij zich begint af te vragen of
dit nou wel de beste carrière move is geweest, komt z’n psycho ex op
visite, valt er een zwaar beschonken Ierse vampier uit de lucht –
letterlijk – en wordt hij bezeten door een hogere macht. Als dat geen
recept is voor totale verwarring, dan weet ik het ook niet meer.
Preacher is dus gebaseerd op de gelijknamige comic van Garth Ennis & Steve Dillon en daar is dit een plaatje van. Graag gedaan.
Hallelujahmaarerzittenookwathakenenogenaan
Preacher is niet alleen maar hallelujah, er is namelijk een probleem.
Het is vooral veel vorm en misschien niet voor iedereen genoeg inhoud.
Als na de eerste afleveringen het enthousiasme over de absurde dialogen
en de vlijmscherpe cuts een beetje is gaan liggen, rijst
langzaam de vraag waar je nou in hemelsnaam naar zit te kijken. Het
verhaal komt maar niet tot volle ontbranding en je krijgt vooral het
gevoel dat dit een opeenstapeling is van inleidende beschietingen.
Karakters worden geïntroduceerd, verhaallijnen worden gestart, maar het
wil maar niet samenkomen voor een climax. Pas bij de laatste aflevering
slaat de vlam in de pan en geeft Preacher alvast een voorproefje waar
het in seizoen twee heen kan gaan. Laten we hopen dat AMC met Preacher
dus dezelfde route bewandelt als bij Better Call Saul, een beetje kietelen tijdens het eerste bedrijf om in ronde twee vol uit te halen. Het heeft zeker die potentie. Let’s wait ‘n see.
- AMC (2016)
- Als je Fargo, Banshee en iets van Tarantino in een blender zou gooien.
- 50 minuten per aflevering.
Check ook FunX voor meer serienieuws.