Na ambitieuze animatiefilms over rouw, depressie, zelfliefde, generatiebotsingen en zelfs de dood komt Pixar nu met een romantische comedy. En die krijgt heel wisselende reacties. Check hier waarom wij Elemental ondanks z’n gebreken wél vermakelijk vinden.

Ben je de leverancier van geanimeerde lievelingen als Ratatouille, Toy Story, Inside Out en Coco dan liggen de verwachtingen natuurlijk kneiterhoog. En wordt er op elk figuurtje, verhaallijn, animatie en thema kritisch ingezoomd. Kijk je met zo'n scherpe blik naar Pixars nieuwste animatiefilm Elemental, dan valt er genoeg op aan te merken. Maar er is ook een hoop leuks.

Vuurmeisje meets water-boy

Elemental draait om het vuurmeisje Ember dat samen met haar immigrantenouders woont in Element City. Een plek waar vuur-, water-, land- en luchtwezens samenleven. Of nou ja, samen... Vuur is te gevaarlijk in de ogen van de andere elementen en de vuurwezens leven daarom in een soort ghetto terwijl de rest in fancy wijken woont (de metaforen in Elemental zijn niet subtiel). De jonge Ember heeft het gelukkig prima naar haar zin in Fire Town en werkt in de buurtwinkel van haar pa. Maar ze worstelt wel met een paar dingen. Haar korte lontje bijvoorbeeld, waarmee ze vaak klanten wegjaagt. De droom van haar vader om de zaak over te nemen, terwijl Ember dat stiekem helemaal niet wil. De lekkage die ze veroorzaakt, waardoor haar vaders toko naar de tering dreigt te gaan. En tot overmaat van ramp, wordt ze verliefd op inspecteur Wade die de lekkage moet melden bij de gemeente. Wade is een water-boy en daar mag je als vuur echt niet mee daten. Hell no.

Romeo en Juliet? Eerder Juliet en Mister Bean

Al die uitdagingen zorgen voor meerdere verhaallijnen en die komen niet allemaal even lekker uit de verf. Zo lijken Ember en Wade na hun ontmoeting ook te stuiten op een mogelijk complot achter de waterlekkages (oeh spannend! Watermaffia? Water extremisten?), maar dat lijntje sneuvelt zomaar ergens tijdens de film. Daarnaast schijnt Elemental volgens boze fans best wat weg te hebben van de Disney-film Zootopia (gaan we zelf nog dubbelchecken) en zijn de thema’s ‘omarm je woede’, ‘volg je eigen dromen' en 'generatie-issues' natuurlijk al behandeld in voorgangers Turning Red en Luca. Het helpt trouwens ook niet dat Ember en Wade vooral in het begin best irritant zijn en je eigenlijk niet snapt wat ze in godsnaam in elkaar zien. Opposites attract, tuurlijk. Maar irritant en nóg irritanter ook?

Vader-dochter-traantjes

Toch tovert Elemental gaandeweg steeds meer een glimlach op je gezicht en wordt (bijna) alles dat onlogisch of uit balans is overschaduwd door al het moois, liefs en grappigs dat de film te bieden heeft. De prachtige animaties bijvoorbeeld, de gave details van Element City, de fijne soundtrack van Thomas Newman en vooral de hartverwarmende band tussen Ember en haar ouders: wat ons betreft het hart van de film. Regisseur Peter Sohns persoonlijke betrokkenheid bij het verhaal, zelf een zoon van immigranten die in The Bronx opgroeide, is goed voelbaar en slaat echt aan. Als je ergens een traantje laat (wat niet uitzonderlijk is bij een Pixar-film), dan is dat tijdens een van de scènes met Ember en haar ouders. En hoewel de verliefdheid tussen Ember en Wade eerst jeuk geeft, weet zelfs die uiteindelijk een beetje te ontroeren.

Dus?

Elemental is niet Pixars allerbeste. Maar als je die grootste knallers even aan de kant schuift, en deze film op zichzelf én vanuit de ogen van een jong publiek bekijkt, dan is er genoeg om van te genieten.

• Elemental (2023)
• Cijfer: 7
• Romantiek, drama, humor, animatie
• Duur: 1h, 41min
• Regie: Peter Sohn
• Stemmencast: Leah Lewis, Mamoudou Athie

• Deel