Een groep veroordeelde criminelen, een ruimteschip met moestuin, een ‘fuck box’ én een shitload aan bizarre experimenten… High Life is een unieke en visueel verbluffende scifi-film, maar ook een gevalletje ‘je moet ervan houden’.

High Life is Claire Denis’ scifi-debuut én haar eerste Engelstalige film. Voor iedereen die de naam van de regisseur niet meteen iets zegt: deze 72-jarige Française rockt al heel wat jaartjes mee in de Franse arthouse-scene. Toen haar filmdebuut Chocolat in 1988 in première ging in Cannes was Robert Pattinson nog maar 2. Hij maakte op zijn beurt naam met grote commerciële successen als Harry Potter en - of course - Twilight. En is inmiddels (dankzij slimme rolkeuzes) een heuse indie-favoriet. In High Life slaan de Franse arthousekoningin en Britse filmster de creatieve handen ineen. En dat levert een van de meest interessante en beklijvende scifi-films van het moment op.

Proefkonijnen en een seksheks

High Life opent met astronaut Monte (Pattinson) en zijn baby. Hij voert reparaties uit aan de buitenkant van hun ruimteschip terwijl hij haar via de ‘intercom’ lieve woordjes toespreekt. Dat het duo hier niet altijd alleen is geweest, wordt al snel duidelijk als de jonge vader een aantal lijken van het schip verwijdert. Een reeks flashbacks onthult vervolgens beetje bij beetje hoe die personen aan hun einde zijn gekomen. Samen met Monte maakten zij deel uit van een groep veroordeelde criminelen die de ruimte zijn ingestuurd om een zwart gat als een alternatieve energiebron te gebruiken. Maar eenmaal aan boord vallen ze ten prooi aan de obsessieve en perverse Dr. Dibs (Juliette Binoche) en haar zieke vruchtbaarheidsproject. Een ‘seksheks’ en een groep labielen op een ruimteschip: dat kan in geen enkel universum een goede match zijn. En dat blijkt…

Esthetisch bevredigend

High Life is een aaneenschakeling van schitterende shots waaraan je kunt zien dat Denis haar scifi-klassiekers kent. Iets wat ik als fan van het genre erg kan waarderen. Maar ze maakt daarin geheel eigen en compromisloze keuzes. Zo zal de ‘fuck box’ van Denis je nog lang heugen (mij wel in ieder geval): een masturbatiehok op het ruimteschip waarin de crew zich van tijd tot tijd even lekker mag laten gaan. Wanneer Dr. Dibs dit neukhok betreedt en het dildozadel berijdt als een bezetene, zit je vol fascinatie én ongemak aan het beeld gekluisterd. Maar plat wordt het nergens. Eerder een knap staaltje performance kunst. Ook veel lof voor de sterk acterende cast en dan met name leading man Pattinson, die maar weinig woorden nodig heeft om toch iedere seconde screen time te intrigeren.

Wees gewaarschuwd

Er zijn momenten waarop de film een beetje sleept, dat wel. Claire Denis neemt echt haar tijd om te ontrafelen wat zich allemaal afspeelde aan boord van het ruimteschip. En dat is overwegend fijn en hypnotiserend, maar soms net iets té traag naar mijn smaak. High Life is wat dat betreft ook geen film die ik iedereen zou aanraden. En dan doel ik vooral op Twilight-fans die R-Patz nog nooit in een andere rol hebben gezien. Of zich überhaupt weleens wagen aan andere genres dan romcoms, actiefilms en superheldenspektakels. Wil je het metaforische en thema-rijke High Life kunnen waarderen (eenzaamheid, oerdriften, geweld… het komt allemaal aan bod), dan moet je het lekker vinden om een film onder je huid te laten kruipen. Om vragen onbeantwoord te laten. Maar voor iedereen die daar senang mee is: koop een bioscoopkaartje, onderga dit bijzondere, filosofische staaltje filmkunst en laat het in de dagen erna nog even op je inwerken. Dat heb je wel nodig...

• High Life (2018)
• Sci-fi, drama, horror
• Duur: 1u, 50min
• Regie: Claire Denis
• Cast: Robert Pattinson, Juliette Binoche, André Benjamin, Mia Goth

• Deel