Wie denkt dat The Iron Claw toch vooral ‘die worstelfilm met Zac Efron en Jeremy Allen White is’, heeft het mis. Ja, in The Iron Claw wordt er flink wat afgeworsteld, maar dat gebeurt niet alleen in de ring. Waar het echt pijnlijk wordt is thuis.

Door: Loeke de Waal

Heb je nog nooit van worstelfamilie Von Erich gehoord? Geen probleem, na The Iron Claw weet je alles wat je moet weten, en meer. Zac Efron speelt oudste broer Kevin, daarna komt David (Harris Dickinson), daarna Kerry (Jeremy Allen White) en daarna Mike (Stanley Simons). In het echt was er nog een vijfde broer, maar na het zien van de film en een snelle Google-search zal je wel begrijpen waarom ze die buiten beschouwing hebben gelaten. Het verhaal van de Von Erich broers is namelijk nogal tragisch. In de film zie je hoe hun harde vader Fritz (Holt McCallany) hen naar de top van het showworstelen in de jaren tachtig drillt. Maak je borst dus nat voor een goede mix toxische masculiniteit, verwoestende ambitie en (uiteengespatte) dromen.

Feel bad film

Dat maakt The Iron Claw de ultieme feel bad film. Want als kijker krijg je klap na klap na bodyslam te verduren. En niet op full speed, nee, regisseur Durkin neemt de tijd om je eerst in het hoofd en gevoelsleven van elke broer te krijgen, om je vervolgens naar de zijlijn te sturen en machteloos toe te laten kijken hoe ze verslagen, vernederd en vertrapt worden. Ondanks hun pogingen elke keer weer op te staan ( omdat hun vader niet anders van ze verwacht). De tragedie van de Von Ehrichs is bijna te veel voor één film. En, zoals regisseur Durkin in interviews ook al zei, bijna ongeloofwaardig. Passend in een film over een sport waar niemand precies van weet wat nu echt en nep is. Maar het bloed, dat is in ieder geval echt.

In Amerika kwam de film in december al uit en werd er even gesproken van enkele Oscarnominaties. Helaas voor Sean Durkin & co zat dat er toch niet in; in geen enkele categorie werd de film erkend door de Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Toch houdt dat online niemand tegen eindeloos veren in - vooral - de reet van Zac Efron te steken. Toen er foto’s werden gepubliceerd van hem en zijn filmbroers op de set vielen de monden al collectief open door de fysieke transformatie die hij had ondergaan. Maar The Iron Claw markeert zijn eerste echte serieuze acteerprestatie sinds Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile (2019), en terecht.

Onderstroomemoties

De onderdrukte en absoluut onuitgesproken gevoelens klotsen in The Iron Claw tegen de wanden. Wanneer de dam dan enkele uren later breekt, ben je als kijker net zo opgelucht; ook wij ontsnapten aan de kenmerkende move van vader Von Ehrich. Maar ondanks de ontlading blijf je achter met wat vragen. Zoals: hoe zat het nou met hun moeder? Die wordt in The Iron Claw te weinig benut, terwijl ook haar keuzes een kwestie van leven of dood waren. Zo wimpelt ze haar zoon nonchalant af als hij haar om hulp vraagt en drijft ze vier jongens in elkaars jonge en te kwetsbare armen. En vader Fritz is een té klassieke villain die helaas niet altijd even sterk wordt gespeeld door McCallany.

Lekker mannelijk?

Halverwege kan The Iron Claw je aandacht dus een beetje verliezen, zelfs te midden van de mond-valt-open-van-schrik-momenten van verlies. Maar de kracht, van de film én de broers, zit in de liefde die ze voor elkaar hebben en - op hun manier - uiten. Dus ja, het is een film over worstelen, maar de sport is bijzaak. De klappen in de ring doen alleen maar pijn, omdat we weten wie ze vangen en wat hun zwakke plekken zijn. Mannelijkheid - in dit geval zowat het tegenovergestelde van kwetsbaarheid - blijkt het dodelijkste wapen.

• The Iron Claw (2024)
• Cijfer: 7.5
• Drama, sportfilm
• Duur: 2u, 12min
• Regie: Sean Durkin
• Cast: Zac Efron, Harris Dickinson, Jeremy Allen White, Lily James, Holt McCallany, Maura Tierney

• Deel