Apple TV+ heeft op een nogal artistieke manier geprobeerd te laten zien waar vrouwen vandaag de dag zoal tegenaan lopen. Een tien voor de creativiteit, maar of het inhoudelijk nou zoveel teweegbrengt?!

Apple TV+ omschrijft Roar als een serie waarin ze op een verhelderende, aangrijpende en soms hilarische manier laten zien wat het betekent om vandaag de dag vrouw te zijn. Ze zeggen een unieke mix van herkenbare anekdotes, magisch realisme en futuristische werelden te gebruiken om de dilemma’s van ‘de gewone vrouw’ op een toegankelijke manier voor het voetlicht te brengen. Vooral de woorden ‘verhelderend’ en ‘toegankelijk’ verbazen mij nogal, want ik denk dat menig bingewatcher zich – na het zien van Roar – afvraagt waar hij in hemelsnaam naar heeft zitten kijken.

Niet verhelderend, niet toegankelijk

Roar is een anthologieserie. Het is een verzameling losse verhalen, gemaakt door verschillende regisseurs. De enige gelijke deler: vrouwen. Er is een vrouw die wordt tentoongesteld als een kunstobject, we zien een vrouw die foto’s eet, een vrouw die een amoureuze relatie probeert op te bouwen met een eend en een vrouw die haar ongeïnspireerde man omruilt in de winkel. Klinkt allemaal wat vaag, niet? Begrijp je nu waarom verhelderend en toegankelijk niet direct de eerste woorden waren die mij te binnen schoten bij het zien van deze nieuwste Apple Original?

Klink allemaal wat vaag, niet?

Uitdagend

Streamingdiensten spelen steeds vaker op veilig. In het verleden maakte Netflix bijvoorbeeld nog wel eens niet-alledaagse series als Sense8, Maniac en The OA, maar inmiddels gaan ze voornamelijk voor middle of the road content die redelijk makkelijk te verteren valt. Apple TV+ lijkt gelukkig nog wel te geloven in ingewikkeld(er) en uitdagend(er). Met Severance, Lisey’s Story, Servant en Shining Girls hebben ze al aardig wat arthousewaardige breinbrekers op de markt gebracht en ook Roar misstaat niet in dat rijtje. De serie probeert op uiterst creatieve wijze een dialoog te starten over dingen die veel vrouwen waarschijnlijk wel zullen herkennen. De dubbele moraal rondom werkende moeders vs werkende vaders, partners die van gaslighting hun hobby hebben gemaakt, ingewikkelde moeder-dochterrelaties en automatische-piloot-huwelijken waar door de man op vakkundige wijze alle levensvreugde uit is geperst. Het is allemaal grappig gedaan, maar Roar komt niet met enorme eyeopeners. Het is geen serie waar je na afloop – à la Black Mirror – nog een beetje over na wil discussiëren met degene naast je op de bank. Ik niet in ieder geval. Kan trouwens ook te maken hebben met het feit dat mijn vriendin doorgaans al na tien minuten seriekijken in slaap valt.

Lekkere line up

Niet alleen neemt er voor iedere aflevering iemand anders plaats in de regisseursstoel, ook de hoofdrol wordt elke keer door een andere actrice vertolkt. En niet de minste ook. Roar schiet uit de startblokken met Issa ‘Insecure‘ Rae, Nicole Kidman en Cynthia “Aretha” Erivo, en doet verder een beroep op bewezen namen als Merritt ‘Unbelievable‘ Wever en het GLOW-duo Alison Brie en Betty Gilpin. Ze zijn allen hun salarisstrook meer dan waard, maar kunnen helaas niet voorkomen dat Roar een beetje blijft steken in goede bedoelingen. Het is uiteindelijk niet de serie die zorgt voor verdieping. Het is geen serie die aanzet tot al teveel nadenken en (zelf)reflectie. Ik denk dat de meeste mensen al na een maand of drie vergeten zijn dat ze deze überhaupt hebben gekeken. Jammer.

• Apple TV+ (2022)
• Wat betekent het om vandaag de dag vrouw te zijn?
• 30 minuten per aflevering
  

• Deel