De makers van Fleabag hebben weer een serie gemaakt. Deze keer niet lekker stijf en ongemakkelijk Brits, maar Amerikaans. Iets met twee voormalige college sweethearts die alles uit hun klauwen laten vallen om weer samen te zijn.

Soms lijken namen wel onlosmakelijk met elkaar verbonden. Alsof de één niet volledig is zonder de ander. Waar zou Michael Jackson bijvoorbeeld zijn zonder Quincy Jones? Was Karl Malone ook twee keer de Most Valuable Player van de NBA geworden zónder John Stockton? Was er wel een Laurel zonder Hardy, een Nicci zonder French of – om maar wat dichter bij huis te blijven – een Van Kooten zonder De Bie? De synergie tussen creatieve geesten – die ooit besloten niet zonder elkaar te kunnen – heeft ons veel moois gebracht. De Waarheid is niet alleen het warme, meeslepende vibrato van Borsato, het zijn ook de diepe teksten van John Ewbank. Okay, slecht voorbeeld, maar je begrijpt wat ik bedoel.

De synergie tussen creatieve geesten heeft ons veel moois gebracht.

Een ander tweetal wat wel aan de heup met elkaar verbonden lijkt te zijn, is het duo Vicky Jones en Phoebe Waller-Bridge. De twee bundelden in het verleden al hun krachten voor Fleabag – het toneelstuk én de serie – Crashing en Killing Eve en nu voegen ze met Run wéér een nieuwe titel toe aan hun steeds indrukwekkender wordende palmares. Met één verschil, doorgaans staat Jones een beetje (flink) in de schaduw van Waller-Bridge, maar voor deze nieuwste van HBO zijn de rollen omgedraaid. Jones is deze keer de ‘creator‘ en Waller-Bridge staat op de aftiteling als executive producer. Een rol die haar schijnbaar ook erg goed ligt, want ze heeft meteen maar even een klein bijrolletje in Run voor zichzelf geëxecutiveproducet. Zo is ze dan ook wel weer. En gelijk heeft ze.

Rennen!

Ooit waren Ruby en Billy college sweethearts, maar inmiddels zijn ze niet meer dan elkaars ultieme ontsnappingsplan. In hun studententijd sloten ze namelijk een pact: als één van de twee het woord ‘run’ appt en de ander antwoordt ook met ‘run’, dan laten ze alles uit hun klauwen vallen en ontsnappen ze samen aan hun gezapige, geestdodende bestaan. En wat denk je, het is eindelijk zover. Billy is klaar met zijn carrière als self-help-feel-good-goeroe en Ruby zegt gedag tegen een kleurloze echtgenoot die al jaren niet meer de moeite doet om zijn buik in te houden. Wat op voorhand lijkt op een avontuurlijke afspraak tussen voormalige geliefden, blijkt in de praktijk echter een stuk minder romantisch en sprookjesachtig. Je kunt niet zomaar samen op een willekeurige trein stappen en je hele leven op stel en sprong achter je laten. Daar komt gedonder van en dat zullen Ruby en Billy weten ook!

De thee is hetzelfde, maar de smaak is niet meer zo sterk.

Ietwat slappe thee

Run is best een aardig tussendoortje, maar het mist de scherpte en de overdaad aan lekker pijnlijk ongemak wat we inmiddels van de stichting Waller-Bridge & co gewend zijn. Het voelt een beetje als een poging om met hetzelfde zakje nóg een kop thee te zetten. De thee is hetzelfde, maar de smaak is niet meer zo sterk. Neemt niet weg dat Run je hier en daar nog best voorziet van wat onhandige awkwardness. Met name de scène waarin Ruby en Billy van bil proberen te gaan in het net iets te kleine stapelbedje in hun net iets te kleine treincoupé is exemplarisch voor het werk van Jones en Waller-Bridge. Onhandig = ongemakkelijk = grappig. Een drietrapsraket die eigenlijk nooit teleurstelt. Ook fijn om Merritt Wever (Ruby) weer te zien. Low key toch wel één van mijn lievelingsactrices. Ik vond haar tof in Godless, ik vond haar tof naast Toni Collette in Unbelievable en ik vind haar tof in Run. Het is niet haar schuld dat het de serie een beetje ontbreekt aan body en richting. Dat krijgt zelfs de beste actrice in haar eentje niet weggepoetst.

• HBO (2020)
• Makkelijk verteerbare komedie van de firma Waller-Bridge & co
• 25 minuten per aflevering
  

• Deel