Een buurt in New York gaat op haar achterste benen staan, zodra duidelijk wordt dat er sociale huurwoningen in hun achtertuin komen.

Yonkers is een beetje het Amstelveen van New York. Daar waar de Nederlandse middenklassesnurkstad nog door de A10 van Amsterdam gescheiden wordt, vloeit de blanke bejaardensoos van The Big Apple eigenlijk rechtstreeks voort uit de buitenwijk The Bronx. Het is prettig wonen in Yonkers. Er fluiten mussen in het park, je kunt gewoon pinnen zonder over je schouder te hoeven kijken en er is lekker veel ruimte. Ruimte genoeg, vindt de Staat, om er wat huizen neer te zetten voor de minderbedeelden. Daar zijn de bewoners het niet helemaal mee eens. Minderbedeelden luisteren naar harde muziek, minderbedeelden slaan hun vrouw, minderbedeelden zitten in de drugslogistiek en als ze er niet in zitten, dan gebruiken ze het wel. Dat de minderbedeelden in kwestie niet helemaal wit zijn is natuurlijk totáál geen reden om en masse de hakken in het zand te zetten. Jaren van opstand en schreeuwen tegen verschillende burgemeesters is het gevolg en de vraag is dus maar helemaal of er überhaupt ooit een paal in de Yonkerse grond geheid gaat worden.

What’s not to like?
Wat keek ik uit naar deze serie. Een beetje zoals je vroeger niet kon wachten op die eerste schooldag, zodat het mooiste meisje van de klas dingen in je nieuwe O’Neill agenda kon krabbelen. Een soort onbestemde vlinders in de buik die hun weg naar buiten willen worstelen. De makers van The Wire die maar weer eens een serie vol politieke intriges en raciale spanningen voor HBO knutselen… What’s not to like? Nou, misschien het feit dat ze deze keer met een zesluik komen, dat nog trager is dan Britt Dekker tijdens een rekentoets? Ze zeggen dat de eerste aflevering 50 minuten duurt, maar ik kreeg het gevoel dat ik in die tijd ook wel naar Zuid-Frankrijk had kunnen rijden. Op de fiets. Tegen de wind in. Met één been. Kanonnensodejuutjes.

HBO-waardig
Ja, HBO heeft weer een blik acteurs opengetrokken die hun vak verstaan. Ja, HBO krijgt het weer voor elkaar een rauwe eighties vibe neer te zetten die dit waargebeurde verhaal precies het goede gevoel meegeeft. Ja, mensen die de eerste 50 minuten weten te doorstaan komen heus wel in een soort cadans die het afkijken van Show Me A Hero mogelijk maakt. Maar is het genoeg? Sum will say yes, sum will say no. Ik pruttel een twijfelachtig ja. Genoeg om ‘m tussen de bedrijven door een keer te kijken, maar te weinig om over een jaar nog te weten dat je ‘m gekeken hebt.

• HBO (2015)
• Laten we het eens zes afleveringen lang in een politieke setting over nieuwbouw hebben.
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel