Kijkje in een krankzinnige toekomst
The Handmaid's Tale
Wat als jouw baarmoeder algemeen eigendom is? Als jouw enige functie in de maatschappij het baren van andermans kinderen is? Wat dan?
Misschien is het de bijzondere wijze waarop er in de serie met licht wordt gespeeld, misschien zijn het simpelweg de witte hoofdkapjes, maar op de één of andere manier moest ik tijdens het kijken naar The Handmaid’s Tale de hele tijd aan het melkmeisje van Vermeer denken. Een melkmeisje dat structureel seksueel wordt misbruikt, omdat haar baarmoeder de redding van de samenleving moet zijn. Hè, gezellig! Nee, The Handmaid’s Tale is er niet één die je opzet om eens even lekker een goed gevoel over de mensheid te krijgen. Het is acht uur prachtig vormgegeven, maar uiterst verstikkende buikpijn. Dan weet je dat alvast.
Welcome to Gilead
Het is wel eens beter gegaan met Amerika, door ernstige milieuvervuiling
hebben de eierstokken van veel vrouwen er de brui aan gegeven en is het
landelijk geboortecijfer in een vrije val terechtgekomen. Een streng
religieuze groepering werpt na een hardhandige staatsgreep de zittende
regering omver en doopt de vijftig staten om tot de Republiek van
Gilead. Onder het nieuwe autocratische bewind worden de nog vruchtbare
vrouwen gevangen genomen en ingezet als broedmachines om de republiek
van nieuwe inwoners te voorzien. Ook June Osborn en haar kerngezonde
baarmoeder worden gestript van al hun rechten en ondergebracht bij één
van de leiders van het nieuwe regime. Voortaan heet ze Offred en heeft
ze nog maar één functie, baren.
Voortaan heet ze Offred en heeft ze nog maar één functie, baren.
Margaret “Nostradamus” Atwood
Eerst was The Handmaid’s Tale een boek van de Canadese schrijfster Margaret Atwood, daarna werd het een middelmatige film en nu is het een heerlijk onheilspellende serie met Mad Men‘s
Peggy Olson in de hoofdrol. Een serie met een plot dat ruim dertig jaar
geleden uit het hoofd van Atwood ontsproot, maar hier en daar
beangstigend veel op de de recente ontwikkelingen in de VS begint te
lijken. Zo trok Amerika zich onlangs nog terug uit het Parijs Akkoord,
zodat versleten industrieën ongestoord verder kunnen gaan met vervuilen
en wil de Trump-administratie, gevoed door conservatief en gelovig
Amerika, de vrouwenrechten indammen met nieuwe wetgeving rondom abortus
en anticonceptie. Dat laatste was voor een aantal vrouwen aanleiding om,
gekleed als handmaids, richting het Capitool te trekken en hun
onvrede over de gang van zaken kenbaar te maken. Bijna vervreemdend om
te zien hoe feit en (was het maar) fictie door elkaar kunnen lopen.
Handmaids have arrived at the Capitol. #StandWithPP pic.twitter.com/8pnohO8fbm
— Planned Parenthood (@PPMHVAction) June 27, 2017
Er ontstaan plaatjes die niet zouden misstaan aan de muren van ‘t Rijksmuseum.
Gewoon mooi
Het nogal deprimerende toekomstbeeld in The Handmaid’s Tale is even
ongemakkelijk en beangstigend als fascinerend. Zou het vrije Westen, in
dit geval Amerika, weer in een situatie kunnen belanden, waarin een
machtsbeluste clown echt álles voor het zeggen heeft en hoe kun je als
onderdrukte dan controle proberen te krijgen in een situatie waarin je
alle controle is ontnomen? Het zijn vragen die zich tijdens het kijken
van The Handmaid’s Tale vanzelf aan je opdringen. Maar dat is niet de
enige reden om deze nieuwe van Hulu een kans te geven, hij is ook nog eens belachelijk mooi gemaakt. Vooral daar waar de rode jurken van de handmaids
samenkomen, ontstaan plaatjes die niet zouden misstaan aan de muren van
‘t Rijksmuseum. Ook de manier waarop er met licht wordt gespeeld, heb
ik in andere series eigenlijk nog nooit gezien. Vorm én inhoud, wat wil
je nog meer?!
Hulu (2017)