Na de That 70's Show en Two And A Half Men doet Ashton Kutcher weer aan 'komedie' en het doet bijna pijn aan je ogen.

Heb altijd een beetje het gevoel dat Ashton Kutcher zijn naam groter is dan z’n erelijst.

Een ooit zo populaire jongen komt, na de nodige omzwervingen en een hoop illusies armer, terug op het oude nest om zijn leven daar weer op te pakken. Als je zo in ‘t kort hoort waar The Ranch over gaat, zou je bijna denken dat de serie symbool staat voor Ashton Kutcher’s carrière. Wat is er toch gebeurd met de kroonprins van de sitcom die, in zijn tijd bij de That 70’s Show, de hele wereld aan z’n voeten leek te hebben? Op ‘n paar degelijke films en een redelijke invalbeurt bij Two And A Half Men na, is het er toch nooit helemaal uitgekomen? Heb altijd een beetje het gevoel dat zijn naam groter is dan z’n erelijst en ik ben bang dat The Ranch daar geen verandering in gaat brengen. Ik schreef 'ik ben bang', maar ik bedoelde eigenlijk: ik weet 100% zeker dat The Ranch daar geen verandering in gaat brengen. Mijn God wat een tenenkrommend vehikel is deze ‘komedie’ van Netflix geworden. Ik dacht dat met Unbreakable Kimmy Schmidt de ondergrens wel bereikt was, maar er was blijkbaar nog wat extra ruimte in de kelder.

Terug op het nest
Colt was die gast waar alle meisjes mee wilden vozen, omdat hij als quarterback van zijn college team de bal heel ver weg kon gooien. Colt was niet de slimste van het stel. Waarom de stelling van Pythagoras uit je hoofd leren als je een gouden rechterarm hebt? Colt hoefde geen hartchirurg te worden, hij was immers de nieuwe Joe Montana (dit moest ik google’en, want ik heb dus weinig tot geen verstand van American Football). Als na vijftien jaar aanmodderen in de voetbalmarge echter blijkt dat alleen een goeie rechterarm niet genoeg is om het tot de big leagues te schoppen, besluit een aangeslagen Colt maar weer richting huis te keren. Thuis, op de boerderij van zijn vader in Colorado, vindt hij zichzelf al snel tot aan de schouder terug in de kont van één van de zwangere koeien. Is die rechterarm in ieder geval nog ergens goed voor.

Lusten én lasten
“Dus jij betaalt gewoon de huur met het kijken van series? Hoe lekker is dat?!” Ik hoor het regelmatig. Meestal knik ik dan maar licht verontschuldigend, maar toen ik me op pure wilskracht door het eerste seizoen van The Ranch aan het worstelen was, dacht ik: ze moesten eens weten. Het leven is te kort voor tenenkrommers als deze. Ik weet niet wat meer pijn deed, het spervuur aan hemeltergend slechte grappen of de opdringerige lachband die keer op keer maar weer je huiskamer binnendringt. Misschien was het wel ‘t totale gebrek aan chemie tussen een groep acteurs die vooral druk zijn met het pingpongen van de meest corny oneliners. Het zou ook ‘t compleet uitgekauwde verhaal kunnen zijn van twee mensen die eigenlijk bij elkaar horen, maar veel te lang nodig hebben om daar zelf ook achter te komen. Het is een kettingbotsing van tandenknarsers. Maar boven alles is het toch vooral dat gevoel van medelijden. Ashton, hoe heb je het zover laten komen? Waarom sta je op een set, opgetrokken uit triplex, 'grappen' te spugen die het zelfs niet tot de shows van Seth Gaaikema gered zouden hebben? Je doet ons pijn Ashton. Veel. Make it stop. Please.

• Netflix (2016)
• Een That 70’s Show reunion gone bad. Real bad.
• 25 minuten per aflevering
  

• Deel