We kennen Will Ferrell van (flauwe) komedies als Anchorman en Zoolander, maar in The Shrink Next Door trakteert hij ons op tragisch drijfzand waar je met de aflevering dieper in vast komt te zitten.

Streamingdiensten moeten op jaarbasis zoveel series ophoesten, dat ze van gekkigheid niet meer weten waar ze alle scripts vandaan moeten toveren. Boeken, films en zelfs games dienen meer dan eens als inspiratiebron en ook podcasts worden nu steeds vaker in een seriejasje gehesen. Ook The Shrink Next Door zag het licht in eerste instantie als veredeld audioboek, maar dit waargebeurde verhaal is zo bizar dat het een misdaad tegen de mensheid zou zijn geweest om het niet te verfilmen. Gelukkig is televisiemaakster Georgia Pritchett – als schrijfster eerder al verantwoordelijk voor afleveringen van Succession, Veep en Run – er even goed voor gaan zitten en schotelt ze ons met The Shrink Next Door een bak zwaarmoedig drijfzand voor waar je met de aflevering dieper in vast komt te zitten. Lekker!

Ontspoorde weerbaarheidstraining

De zachtaardige goedzak Martin “Marty” Markowitz is niet alleen de ongekroonde textielkoning van New York, hij is ook een wandelend vat vol angsten en onzekerheden. Het mag een godswonder heten dat hij tussen al zijn paniekaanvallen door nog tijd heeft om gordijnen in elkaar te naaien. Aangespoord door zijn zus neemt hij een tienrittenkaart weerbaarheidstraining bij de goedgebekte psychiater Isaac “Ike” Herschkopf. Niet alleen is Ike het type dat met droge ogen jouw oma in een onbetaalbaar energiecontract zou lullen, hij is ook een manipulatieve charlatan die op slinkse wijze in het hoofd van zijn cliënten kruipt. Ook Marty heeft maar weinig weerstand tegen zijn gladde praatjes en zonder dat hij er erg in heeft, neemt Ike de regie van zijn leven volledig over.

Het is bijna ongelofelijk dat je naar een waargebeurd verhaal zit te kijken.

Topcast

We kennen Will Ferrell voornamelijk van (flauwe) komedies als Anchorman, Zoolander en Austin Powers, maar voor The Shrink Next Door heeft hij uit een heel ander vaatje moeten tappen. Niet de lach, maar de traan is opeens het lijdend voorwerp. Wat dat betreft heeft deze nieuwste Apple TV+ Original veel weg van Kidding, een uiterst tragische serie waarvoor collega-grapjas Jim Carrey op zoek moest naar zijn zwaar getormenteerde zelf. Net als Carrey weet ook Ferrell te overtuigen als gekwelde geest en je wordt eigenlijk geen moment herinnerd aan de gekke typetjes waar hij in het verleden voor op mocht komen draven. Ook de doorgaans zo aimabele Paul Rudd – voornamelijk bekend van zijn rol als Ant-Man – heeft een complete metamorfose ondergaan. Als uiterst onsympathieke, pathologische leugenaar – die waarschijnlijk alleen maar psychologie is gaan studeren, omdat hij zelf een rugtas vol issues met zich meedraagt – haalt hij het bloed onder je nagels vandaan. Met narcisme, geldingsdrang en een chronisch minderwaardigheidscomplex bouwt hij een onuitstaanbaar karakter dat je het liefst voor de eerste de beste voorbijrazende stadsbus zou willen duwen. De immer fantastische Kathryn Hahn speelt als zus van Marty helaas slechts een kleine bijrol, maar als ze dan in beeld is, kun je – zoals gebruikelijk – niet om haar heen. Samen knutselen ze een serie die even een aanloopje nodig heeft, maar eenmaal comfortabel genesteld in alle tragiek, is er geen houden meer aan. Het is bijna ongelofelijk dat je naar een waargebeurd verhaal zit te kijken.

• Apple TV+ (2021)
• Tragisch waargebeurd verhaal verbouwd tot serie
• 40 minuten per aflevering
  

• Deel