Wat er gebeurt als je 'n onschuldige jongen drie jaar lang opsluit tussen 't grootst denkbare gajes en daar dan 'n docureeks over. Gezellig!

Eind vorig jaar kwam Netflix met een aangrijpende documentaire van Ava DuVernay, de vrouw achter Selma en de beklemmende serie Queen Sugar. 13th, vernoemd naar het amendement dat slavernij voorgoed in de ban moest doen, laat zien dat de oververtegenwoordiging van zwarte mannen in Amerikaanse gevangenissen, vanuit historisch perspectief, ook als een soort verkapte slavernij gezien kan worden. De slavernij van de 21ste eeuw.

Wie de docu keek, herinnert zich misschien nog wel het onthutsende verhaal van de zestienjarige Kalief Browder. Het verhaal van een jongen die drie jaar lang onterecht vastzat tussen rücksichtloze sloopkogels die je op de binnenplaats overhoop steken, omdat je tijdens de lunch niet snel genoeg afstand deed van je ontbijtkoek. DuVernay blies in haar docu het stof van een zeer pijnlijke herinnering, maar had helaas niet de tijd om in de haarvaten van deze krankzinnige zaak te kruipen. Jammer, want de tragiek rondom Browder staat niet op zichzelf. In Amerika worden veel zwarte, jonge mannen opgesloten, puur en alleen omdat hun naasten niet over de middelen beschikken om een goeie advocaat in de arm te nemen. Het is een probleem dat meer aandacht verdient. Gelukkig dacht Jay Z daar ook zo over en daarom maakte hij voor Spike een zesdelige docuserie over de ongelofelijke gebeurtenissen rondom Kalief Browder.

(disclaimer: sla n.a.v. de trailer niet aan het google’en, want dan gooi je je eigen glazen in.)

16
Op je zestiende hoor je, in het verlaten speeltuintje om de hoek, stiekem blowtjes te roken, om vervolgens je vreetkick te stillen met een grote kapsalon van Mesut. Het is de leeftijd waarop je zes keer per week scheldend om 05:00 uur op moet staan om met frisse tegenzin je krantenwijk af te raffelen én de leeftijd waarop je opeens geïnteresseerd raakt in wat er zich allemaal ónder dat truitje van je vier jaar oudere buurmeisje afspeelt. Het is in ieder geval niet het moment in je leven om je, opgesloten in een veel te kleine cel, af te moeten vragen of je de dag van morgen wel gaat overleven. Toch is dat wat de zestienjarige Kalief Browder overkwam, nadat hij in 2010 werd opgepakt voor een overval waar hij helemaal niks mee te maken had.

Als mensen de zaterdagmiddag in IKEA al bestempelen als de hel op aarde, dan zijn ze nog nooit op Rikers Island geweest.

New York’s Alcatraz
Als mensen de zaterdagmiddag in IKEA al bestempelen als de hel op aarde, dan zijn ze overduidelijk nog nooit op Rikers Island geweest. Het cellencomplex, gelegen in het water tussen Queens en The Bronx, is de thuishaven van figuren wiens jaarlijkse pasfoto altijd op het politiebureau geschoten werd. Het is de plek waar afpersing, aanranding en massale knokpartijen aan de orde van de dag zijn, de plek waar bewaarders, naast klappen, ook handelen in allerhande verdovende middelen en de plek waar een zestienjarige jongen uit de Bronx zich staande moest houden tussen verkrachters, moordenaars en andere types zonder geweten. Gezellig.

Making A Murderer 2.0

Spreek je nog wekelijks met je therapeut om al die verstikkende onmacht in Making A Murderer een plekje te geven, dan is het misschien beter om deze even te laten voor wat ie is. Heb je wel weer zin in een flinke dosis hemeltergend onrecht, dan zou ik er maar eens even goed voor gaan zitten, want The Kalief Browder Story bulkt ervan. Aan de hand van gevangenisbeelden waar zelfs de kleinste haartjes in je nek recht van overeind gaan staan, krijg je een inkijkje in wat Browder drie jaar lang heeft moeten doorstaan. Pure waanzin, zeg maar. Familie, vrienden, (ex-)gevangenen, bewakers en advocaten, allemaal komen ze aan het woord. En Jay Z zelf natuurlijk, want het is verdomme wel zijn documentaire, ja! Ze vertellen het verhaal van de zoon van een drugsverslaafde moeder, van opgroeien in de computers van de kinderbescherming, van pro deo advocaten die alleen maar worden beoordeeld op het aantal zaken dat ze er doorheen timmeren en van een ongeïnteresseerd en bevooroordeeld politieapparaat. Kort samengevat: ellende. Voor je plezier moet je deze dus niet kijken, maar misschien helpt het wel om je blik wat te verbreden. Om in te zien dat dingen niet altijd zwart of wit zijn. Dat voor de vogels opstaan om in de zeikende regen De Volkskrant rond te brengen misschien toch niet eens zo slecht is.

• Spike (2017)
• Een soort Making A Murderer 2.0
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel