Britse detective vertrekt naar Canada en probeert zijn verleden achter zich te laten, maar zijn verleden heeft nog een appeltje met hem te schillen.

Met series als Gomorra, The Young Pope, 1992 en The Last Panthers heeft Sky Atlantic zich een beetje opgeworpen als de Europese variant van HBO. Net als haar Amerikaanse evenknie is de zender niet bang voor het wat ingewikkeldere verhaal en kiest het visueel vaak voor lekker ongepolijst en grimmig. Zo ook voor hun nieuwste liefdesbaby, Tin Star. Voeg daar als hoofdrolspeler Tim Roth – de man die Quentin Tarantino altijd als eerste opzoekt in z’n rolodex wanneer er weer een film geschoten moet worden – aan toe en je zou het recept moeten hebben voor een gegarandeerde vingerlikker. Zou, want Tin Star is het niet helemaal. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, maar ik geloof niet dat ik deze op feestjes aan de grote klok ga hangen. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

You can run…
Na een wat traumatische ervaring op Britse bodem, besluit detective Jim Worth z’n huisraad in een zeecontainer te proppen om samen met z’n gezin de grote oversteek naar Canada te maken. Hij wil z’n kinderen laten opgroeien op een veilige plek waar je nog gewoon een touwtje uit de brievenbus kunt hangen en voor je huis een bal kunt trappen zonder te worden aangereden door een voorbijrazende stadsbus. Het voornemen om, als nieuwe sheriff van het kleine bergstadje Little Big Bear, het uitschrijven van de sporadische parkeerbon af te wisselen met heel veel fly fishing in één van de nabijgelegen beekjes, wordt al snel verstoord wanneer Worth’s dubieuze verleden hem weet te achterhalen. Als zijn familie in gevaar komt gaat Jim in full Jekyll & Hyde-modus en verandert hij in iemand die hij eigenlijk in Engeland achter had willen laten.

Het is een snurkfest dat zijn weerga niet kent.

Snurkfest
Het is wel ironisch dat de makers met de titel van hun serie zelf al aangeven of Tin Star de moeite waard is. Één tinnen ster. Geen goud. Geen zilver. Geen brons. Zelfs geen koper. Tin. Meer zit er niet in. Grootste euvel is dat er acht afleveringen lang nagenoeg niks gebeurt. Het is een snurkfest dat zijn weerga niet kent. Ondanks de onheilspellende audio ontbreekt het over de hele linie aan spanning, urgentie, samenhang, ritme en eigenlijk alles wat een serie lekker kijkbaar maakt. Het verhaal van seizoen één had ook wel verteld kunnen worden in een aflevering of zes. Misschien wel vijf. Vier, als ze echt een beetje hun best hadden gedaan. Nu komt de boel pas in de laatste twee afleveringen tot volle ontbranding, maar dat is niet genoeg om hier een echte aanrader van te maken. Daar kan zelfs de aanwezigheid van Tim Roth en die rooie van Mad Men en Hap & Leonard, Christina Hendricks, niks aan veranderen.

• Sky Atlantic, maar te zien bij BBC First en Amazon (2017)
• Bikkelharde Engelse detective zet Canadees bergstadje op z’n kop
• 45 minuten per aflevering

• Deel