Een kijkje in de sex, drugs en rock & roll lifestyle van 't New York van de jaren '70.

Het is het New York van de vroege jaren ’70. Het is het New York waar je makkelijker een gram coke scoort dan een pak verse melk. Het uitgewoonde New York dat twee decennia later door burgemeester Giuliani en zijn zero tolerance beleid wordt schoongeveegd, omdat uitstappen bij ‘t verkeerde metrostation vaak betekent dat iemand niet veel later een blaffer tegen je slaap drukt. Eigenlijk een soort van Schilderswijk dus, maar dan veertig jaar geleden. Terwijl de voornamelijk donkere jeugd in The Bronx op de gammele platenspelers van hun ouders met het mixen van funky beats de weg voor Rapper’s Delight aan het plaveien is, in muffe kelders punkrockers het kalk van de muren schreeuwen en in Lower Manhattan op onmogelijke plateauzolen de eerste stappen in de Disco worden gezet, probeert Richie Finestra zo goed en zo kwaad als het gaat zijn platenlabel American Century Records overeind te houden.

Richie weet het allemaal even niet meer
Gemakzucht en schijnbare desinteresse onder zijn A&R-managers, aangewakkerd door bergen coke zo hoog dat je zou denken dat je in een Frans ski-gebied terecht bent gekomen, hebben ervoor gezorgd dat er net even iets teveel Nickelbacks en Goo Goo Dolls worden getekend en flink wat te weinig Sex Pistols en Velvet Undergrounds. Richie wordt er gek van. Goeie artiesten in je stal zijn posters boven het puberende kinderbed en posters boven het puberende kinderbed zijn aanzien en geld in het laatje. Moet hij alles op alles blijven zetten om zijn bedrijf van de ondergang te redden of wordt het tijd om gewoon weer eens thuis naast z’n vrouw wakker te worden in plaats van doorgesnoven op een veel te dure hotelkamer? Is muziek überhaupt nog wel datgene waar hij z’n hele ziel en zaligheid in wil steken? Ik heb geen idee. Aflevering één van Vinyl laat je met zoveel vraagtekens op de bank achter, dat het een compleet raadsel is wat ze je in de resterende negen aflevering gaan opdienen. Lekker wel.

Scorsese
Vinyl is eigenlijk geen serie, maar een gewoon een krankzinnig lange film. Als Vinyl een serie is, dan zijn de Lord Of The Rings trilogie en Star Wars dat ook. Als Vinyl een serie is, dan krijgt de definitie ervan bij deze een nieuwe lading en moeten we voor boeketreeksen als Scandal en Grey’s Anatomy echt iets anders gaan verzinnen. De cameravoering, de dialogen, het acteerwerk, bij vlagen krijg je bijna het gevoel dat je naar een grimmige rock & roll versie van The Wolf of Wall Street zit te kijken. Op zich natuurlijk ook niet verrassend als je bedenkt dat beiden ontsproten zijn uit ‘t geniale brein van dezelfde geestelijk vader, Martin Scorsese.

Ray Romano
De dialogen zijn slim, snel en vaak verrassend grappig. M’n vingers jeuken om wat gniffelheid uit te typen, maar dan wordt het waarschijnlijk zo’n “je-had-er-bij-moeten-zijn” ding, dus kijk ‘t vooral zelf en oordeel. Met een stortvloed aan sideburns, die soms wel door lijken te lopen tot ver voorbij de schaamstreek ; autotelefoons met hoorn én draad én draaischijf en pakken waar je soms nog wel eens van die stoffige zestigjarige boekhouders in rond ziet lopen, slingert Vinyl je met kinderlijk gemak terug in de tijd. Je krijgt met Bobby Cannavale (Boardwalk Empire), Birgitte Hjort Sørensen (Borgen) en Ray Romano (Everybody Loves Raymond) misschien wat bekende gezichten, maar Scorsese houdt van fresh dus in Vinyl shinen vooral veel (redelijk) onbekende namen. Veteraan of groentje, iedereen is goed. Ja, ook Ray Romano. Misschien kunnen we na aflevering tien eindelijk met droge ogen zeggen dat everybody Raymond lovet. Alleen dat al is het bestaansrecht van Vinyl meer dan waard. Ofniedan?!

Met enige regelmaat hoor je Les Pauls harder janken dan de moeder van Jan Smit nadat Yolanthe er met de handdoeken vandoor ging.

DWDD letten we even op?
Na Treme blaft HBO dus opnieuw een serie vol muziek. Niet zo’n lullig DWDD minuutje muziek, maar lekkere lange halen. Met knipogen naar Led Zeppelin, Abba, Donny Osmond en The Stones dansen feit en fictie in Vinyl hevig flirtend om elkaar heen. Met enige regelmaat hoor je Les Pauls harder janken dan de moeder van Jan Smit nadat Yolanthe er met de handdoeken vandoor ging, maar het is zeker niet alleen maar gierende rock wat de klok slaat. Muziek in de breedste zin lijkt in Vinyl de hoofdrol te (gaan) spelen en daar word ik blij van.

Baby, badwater
Vinyl was er wat mij betreft één met potentie, maar daar dachten ze bij HBO anders over. De stekker ging uit de versterker en het zal eeuwig wachten worden op een vervolgalbum. Jammer. Net als bij How To Make It In America gooien ze vroegtijdig de handdoek in de ring en gooien daarmee de baby met het badwater weg. Barbaren!

• HBO (2016)
• De gritty New Yorkse platenwereld van de jaren ’70.
• 55 minuten per aflevering
  

• Deel