Ik liep mee met de Feminist March in Amsterdam: een dikke middelvinger naar genderongelijkheid
- Artikel
- 10 maa 2025
- 4 minuten leestijd
Afgelopen zaterdag kwam ik naar Amsterdam voor de Feminist March op Internationale Vrouwendag. Een dag die draait om gendergelijkheid en gelijke rechten voor iedereen. In 2025? Ja. Ook nú is dat nog steeds nodig.
Rond 12.00 uur stroomde de Dam vol met duizenden mensen: vrouwen, mannen, non-binaire mensen, kinderen op de nek van hun ouders, ouderen met een rollator, noem maar op. Ze waren allemaal klaar om hun stem te laten horen en een dikke middelvinger op te steken naar ongelijkheid. Spandoeken en kartonnen borden met teksten als ‘Hey Google, we bestaan nog’, ‘Baas in eigen buik’, ‘Anything you can do, I can do bleeding’, ‘Fuck het patriarchaat’ en ‘Vrouwenrechten = Mensenrechten’ gingen de lucht in. Kelen werden schor van het geschreeuw en gejoel, voeten deden pijn van het staan en lopen. Maar dat deed er allemaal niet toe voor het doel: opkomen voor (vrouwen)rechten. Want wereldwijd wonen nog steeds 850 miljoen (!) vrouwen in een land waar de gendergelijkheid als 'erg slecht' wordt bestempeld.
Topje van de ijsberg
Er was dit jaar geen vast thema voor de demonstratie. Iedereen die voor gelijkheid staat, was welkom. Op deze manier wilde de organisatie dat iedereen die feminist is, zich aangesproken voelde om te komen. En veel mensen voelden zich dit jaar geroepen, namelijk zo’n 20.000 in totaal.
En dat is eigenlijk niet zo gek als je kijkt naar de stand van zaken op dit moment. Denk bijvoorbeeld aan de loonkloof: vrouwen verdienen gemiddeld nog steeds twaalf procent minder per uur dan mannen. Of de ongelijkheid in de gezondheidszorg, zoals de lange diagnosetijd voor endometriose. Die duurt gemiddeld nog steeds zeven tot tien jaar. Of het feit dat één op de acht mensen die menstrueren het afgelopen jaar geen geld had voor menstruatieproducten. Of femicide in Nederland, want er wordt elke acht dagen een vrouw vermoord. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de vrouwenrechten wereldwijd, zoals de onderdrukking van vrouwen in Afghanistan. Waar vrouwen sinds kort letterlijk niet meer mogen praten of zingen in het openbaar en niet meer naar school mogen. En dit is nog maar het topje van de ijsberg.
Inperking van vrouwenrechten
Toen de openingsspeeches waren afgerond, begon de menigte te lopen in de richting van het Museumplein. Het voelde ondertussen als een mix van activisme en een festival, door de zon en het gevoel van samenhorigheid. Maar naast dat gevoel was er ook boosheid. Want er stond ook een groep tegendemonstranten langs de weg: pro-lifers die tegen het abortusrecht waren. Een vrouwenrecht dat ook in Nederland weer onder druk staat.
Er is namelijk een motie aangenomen om te onderzoeken of het afschaffen van de verplichte bedenktijd bij abortus per 1 januari 2023 heeft bijgedragen aan de stijging van het aantal abortussen. Ook is er een motie aangenomen over een vervroegde evaluatie van de Wet afbreking zwangerschap. Het Nederlands Genootschap van Abortusartsen (NGvA) waarschuwt dat dit kan leiden tot stigmatisering en verminderde toegang tot zorg. Stichting Rutgers, die opkomt voor vrouwenrechten, waarschuwt ook dat deze moties de toegang tot abortuszorg kunnen beperken. Oftewel: het líjkt nu misschien nog redelijk onschuldig, maar moties als deze zijn wel stap één richting inperking van vrouwenrechten.
Onrecht aankaarten
Rond 14.30 uur kwam de stoet aan op het Museumplein. Pas toen werd het voor mij echt duidelijk hoe massaal de opkomst was, door de enorme hoeveelheid mensen die het veld opliepen. Dat heb je zelf niet door in de menigte. En dat voelt dubbel. Aan de ene kant: kippenvel. Aan de andere kant: pure frustratie. Want waarom moet dit in 2025 nog steeds nodig zijn? 55 jaar geleden stonden de Dolle Mina’s hier al te schreeuwen voor gelijke lonen, abortusrechten en betere voorzieningen voor vrouwen. En nu? Nu zijn we er weer. En niet voor de nostalgie, maar omdat de situatie simpelweg nog steeds niet is zoals die zou moeten zijn. Volgens de VN-doelstellingen moet in 2030 wereldwijde gendergelijkheid bereikt zijn. Maar als we de huidige trend volgen, wordt dat doel pas in de volgende eeuw werkelijkheid. Maar wíj kunnen de gang van zaken veranderen. Wíj hebben nog wél de mogelijkheid om onrecht aan te kaarten. En hoe meer mensen zich uitspreken, hoe sterker we staan.
