Families like ours
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
Nederland is al gezonken. Onze economie is ingestort. We zijn vluchtelingen geworden die door heel Europa onderdak proberen te zoeken. Dit is het lot waar de Denen in de serie Families like ours voor vrezen. Wat er in Nederland gebeurd is, geldt als een waarschuwing voor hun land. Hun overheid heeft ervoor gekozen om Denemarken te sluiten nog voor de dijken breken. De Deense mentaliteit om alles tot in de puntjes voor te bereiden viert hoogtij. Binnen een jaar zal het land veranderen in een verlaten gebied, waar alleen nog windmolenparken en zonnepanelen boven het water uitsteken.
Het is een akelig goede serie, die meteen onder de huid kruipt. De hoofdpersonages gaan allemaal anders om met de komende catastrofe. De meesten proberen vooral zichzelf te redden, door zo snel mogelijk hun huizen te verkopen voor bekend wordt dat Denemarken niet langer als land zal functioneren. Anderen hebben nachtmerries over het water dat stilletjes hun slaapkamer binnen zal dringen.
Alles wordt zo realistisch gebracht dat het haast geen sciencefiction te noemen is. Er wordt ingezoomd op de menselijke verhoudingen. Vooral de verliefdheid tussen de jongste personages is vertederend. De familie van Elias wil naar Finland emigreren, terwijl de familie van Laura waarschijnlijk naar Frankrijk zal vertrekken. Hoe dat verder gaat zal ik niet spoilen. Ieder gesprek wordt gevoerd onder hoogspanning, omdat het leven zoals iedereen het kent op het punt staat compleet te veranderen.
Nederlanders komen er niet goed vanaf in deze geloofwaardige blik op de toekomst. Ik had moeite om niet te vrezen voor de klimaatcrisis die steeds dichterbij lijkt te komen. Als de regisseur Thomas Vinterberg (Festen, Jagten, Druk) enigszins gelijk krijgt, mag ik nog wel wat harder beven.
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!