Week 6: waar ga je heen?
Ik heb de afgelopen maanden een uit de hand gelopen obsessie met soep. Het liefst eet ik elke dag spinaziesoep. En vervolgens schuil ik de hele avond in het theater of filmhuis. Deze week zag ik drie dingen die de moeite waard zijn: van dansende robots op verstilde muziek tot de Marokkaanse modecultuur.
1. Cathedral van Scapino Ballet Rotterdam
Twaalf dansers bewegen in Cathedral alsof ze robots of androids zijn. Scherp, strak, mechanisch. Ergens onder die gestroomlijnde bewegingen voel je iets broeien: een drang naar ontsnapping, een drang naar iets puurs, iets echts. De combinatie met de verstilde muziek van Arvo Pärt maakt het podium tot een ruimte die even groots als beklemmend aanvoelt. En dan gebeurt het. Te midden van de precisie en de perfectie breekt iets open. Twee dansers vinden elkaar in een duet dat bijna breekbaar voelt, alsof ze zich voor het eerst bewust worden van hun eigen lichamen, hun menselijkheid, hun tederheid. Even is er geen controle, alleen een ontroerend contact. Cathedral voelt als een hypnotiserende trip.
Je ziet Cathedral van de Spaanse dans- en theatermaker Marcos Morau voor Scapino Ballet Rotterdam deze week in Venlo, Alkmaar en Utrecht. Daarna tourt de voorstelling nog door Nederland tot en met 28 februari.
2. MOḌA - Moroccan Fashion Statements in Centraal Museum
MOḌA in het Centraal Museum voelt voor mij als een levend kunstwerk. Bij binnenkomst stuit je direct op statementstukken van Marokkaanse modehuizen als Maison Sara Chraïbi, BENCHELLAL en Daily Paper. Daarna worden de kleding- en couturestukken meer en meer afgewisseld met andere kunstdisciplines, zoals prachtige foto's van Laila Hilda & Artsi Itrach of - mijn favoriet - een kort videowerk van Sophia Tazi Mezian. Je ziet hoe de moeder van de kunstenaar secuur en grondig haar handen wast. Sierlijke vingers onder de lopende kraan. Daar had ik uren naar kunnen kijken. Een ode aan toewijding.
De naam MOḌA betekent ‘mode’ in Darija (Marokkaans-Arabisch) en Tamazight (de taal van de Amazigh, voorheen Berbers). Opvallend is hoe de tentoonstelling meertalig is opgezet: zaalteksten en de audiotour zijn niet alleen in het Nederlands en Engels, maar ook in Darija en Tamazight.
Te zien tot en met 2 maart 2025 in het Centraal Museum in Utrecht.
3. Torch Song van regisseur en componist Jeroen Houben
Soms komt er een film voorbij die je helemaal opslokt – zo’n verhaal dat nog dagenlang in je hoofd blijft ronddwalen. Torch Song van Jeroen Houben doet dat precies. Wat begint als een onschuldige ontmoeting tussen de Amerikaanse zangeres Liz en haar halfbroer Gabe in Amsterdam, verandert langzaam in een broeierige queer driehoeksverhouding waarin verlangen, muziek en identiteit samensmelten en op scherp worden gezet. De film voelt als een melancholisch nachtelijk gesprek, intiem en ontwapenend, met een soundtrack die onder je huid kruipt.
En daar zit meteen de magie: Torch Song is niet alleen een film, maar bijna een lied op zich. De scènes golven als een melodie, soms zacht en dromerig, dan weer rauw en confronterend. De muziek – door Houben zelf gecomponeerd – voelt als een extra personage. Niet voor niets werd de film bekroond met de Prijs van de Nederlandse Filmkritiek.
Torch Song draait nu in de filmhuizen! En vergeet vooral niet op Spotify naar de filmmuziek te luisteren (tip: begin bij You).
Rachel Pouwer
Theaterliefhebber. Muziekfreak. Cultuurnerd. Kunstmaniak. Van het rode pluche tot een modderig festival: Rachel snuift kunst en cultuur alsof haar leven er vanaf hangt. Rachel is een van de presentatoren van de podcast Tussen Kunst en Katers (NTR).
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!