Waar draken wonen
Elke vrijdag ploft Alma Mathijsens nieuwsbrief vol kunst en cultuur op de digitale deurmat van onze abonnees. Voor wie, tot ons verdriet, nog niet is ingeschreven op deze wekelijkse parel, delen we haar overdenkingen ook hier. Zo blijf je toch op de hoogte van Alma’s kijk op alles wat er nú te zien, te beluisteren of te bezoeken is in het culturele landschap.
Tijdens het kijken naar Waar draken wonen twijfel ik soms of het een documentaire of een speelfilm is. De familie Impey dartelt rond in een gigantisch landhuis dat ze uit moeten ruimen nadat de laatste ouder gestorven is. Het is zo wonderlijk mooi gefilmd, alle zinnen die worden uitgesproken komen aan, niets lijkt onbedoeld getoond te worden. Kinderen en kleinkinderen moeten afscheid nemen van de plek waar ze zijn opgegroeid, waar iedereen geloofde dat draken bestonden. De ouders blijken excentrieke wetenschappers, het huis staat bol van hun verzamelingen. Zoals een komodovaraan op sterk water, complete serviezen die beschilderd zijn met drakentaferelen, maskers die gedragen werden tijdens drakendiners.
Het huis is betoverend, dat staat vast, tegelijk mochten de kinderen hun gevoelens amper uiten. Er moest altijd gewerkt worden. Hoe meer de kinderen vertellen over opgroeien in zo’n wonderlijk huis, hoe meer hun pijn naar de oppervlakte komt.
Terwijl dochter Harriet Impey kippen in de tuin natekent, zegt ze: ‘Het ergste wat je kon zijn was onopmerkzaam. Er werd veel gekeken, er werd misschien alleen niet zo veel naar ons omgekeken.’
Wijlen moeder Jane Impey stelde bizarre regels op voor het huis. Zo mochten er geen mannen op de sofa zitten, die was alleen bestemd voor vrouwen. Dit vertelt de jongste kleindochter met een vrolijke giechel in haar stem, zij vindt het wel een leuk gebod, maar haar iets oudere neefje vindt dat het getuigt van seksisme.
In de tuin ligt een cirkel van gras die net een tint donkerder is dan de andere sprieten. Binnen de heksenkring doet Harriet een wens, ze vertelt dat ze er wel honderden heeft gedaan. Het is belangrijk om weer achteruit de cirkel uit te stappen anders komt de wens niet uit, en natuurlijk moet er ook bedankt worden.
Waar draken wonen is een lieflijke film waar altijd iets angstaanjagends op de achtergrond sluimert. Iets dat zich schuilhoudt achter een deur die in geen jaren is geopend, iets dat zich in een nok van het brein heeft verstopt, of simpelweg een opgekrulde draak.
Alma Mathijsen
Zal nooit ergens aankomen zonder snacks, zelfs in het theater smokkelt ze chips mee. Leest boeken het liefst in een keer uit, bij voorkeur in bad met extreem veel schuim en een bord pasta. Schrijft in de tussentijd romans over alles wat haar hart doet breken.
Vond je dit leuk?
Op de hoogte blijven?
Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende en interessante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!