Review Elio: In de kleurrijke Pixar-film gaat Elio op naar de sterren en daar voorbij

Door: Jip Soekhai 

Dit keer geen vervolg zoals Inside Out 2 (2024) of een spinoff-verhaal als Lightyear (2022). Pixar komt weer eens met een originele film, die geheel op zichzelf staat en waarin de fantasierijke Elio de hoofdrol speelt. Hij is zijn ouders verloren, voelt zich ontzettend alleen en is geobsedeerd door buitenaardse wezens. Daarom vult hij zijn tijd met het smeken aan aliens of ze hem alsjeblieft mee kunnen nemen naar de ruimte, ver weg van de ellendige planeet Aarde. Zijn wens komt uit en hij wordt ontvoerd naar de Communiverse, een soort intergalactische Verenigde Naties. Daar begint een avontuur dat de elfjarige Elio niet voor mogelijk had gehouden. Hij wordt aangezien voor de leider van de Aarde en in het kader van ‘fake it ‘till you make it’ gaat Elio hier gewoon in mee. Maar dat zorgt al gauw voor meer gedoe dan gezelligheid. 

Typisch Pixar

Eenmaal in de Communiverse liegt Elio dus de hele boel bij elkaar en als leider van de Aarde krijgt hij van de aliens een belangrijke opdracht. Hij moet de boze slechterik Lord Gorgon zien te overtuigen om zijn kwaadaardige plannen af te blazen. Alleen dan mag Elio officieel lid worden van de Communiverse. Tijdens deze missie raakt hij bevriend met Lord Gorgons zoon, Glordon. De gesprekken tussen Elio en Glordon zitten vol humor en pijnlijke herkenbaarheden voor ieder kind. In dat opzicht is Elio een typische Pixar-film, die moeilijke onderwerpen op een luchtige en ontroerende manier weet te verpakken. Zo gaat het over rouw, je alleen voelen en hoe moeilijk het kan zijn om vrienden te maken, zelfs als je er heel erg je best voor doet. 

Kleurenexplosies en oogloze slakken

Ook op visueel vlak valt er weinig aan dit kleurrijke verhaal af te doen. De ene scène lijkt nog meer glitter, regenbogen en futuristische pasteltinten te bevatten dan de andere. Toch zorgt het uiterlijk van de aliens er juist voor dat de nieuwe Pixar-film bij vlagen wat oppervlakkig blijft. Eenmaal in de Communiverse maakt de schattige Elio kennis met aliens van alle soorten en maten, maar die voelen nogal willekeurig aan. Waar een Pixar-film gewoonlijk dieper gaat, bouw je met deze buitenaardse wezens totaal geen band op. Dit komt omdat hun kennismaking met Elio vrij gehaast verloopt en je daarna alweer vergeet wie ze precies zijn. 

Ook is Elio’s vriend Glordon ontworpen als een soort naaktslak, met voelsprieten, maar zonder ogen. Zijn gevoelens uit Glordon via diezelfde voelsprieten en als hij moet huilen komen de tranen uit zijn mond. Dat Pixar via een oogloos wezen alsnog iets van emotie weet over te brengen, is op zich heel knap. Maar waar de vriendschap tussen Elio en Glordon juist moet zorgen voor de emotionele climax, zorgt het gebrek aan Glordons ogen vooral voor een gebrek aan ontroering bij de kijker. Tranen die uit je mond zijn nou eenmaal minder relatable dan tranen die uit je ogen komen. 

Visueel volmaakt 

Elio is ook zonder ontroerende verhaallijn een genot om naar te kijken, want aan kleurexplosies ontbreekt het niet. Als het alleen om de glitters ging, zou de film een 10/10 scoren. Maar het hart wil ook wat en op dat vlak presteert de film toch iets minder. Elio zit vol wijze levenslessen, maar ook vol alien-designs die niet tot tranen roeren. Echte fans zullen de film een vermakelijke toevoeging vinden aan het Pixar-universum, maar wie op een niveautje Toy Story of Inside Out hoopt, zal zijn verwachtingen iets moeten temperen. 

• Elio (2025) 
• Cijfer: 7 
• Genre: animatie, avontuur, familiefilm 
• Duur: 1u 37min 
• Regie: Madeline Sharafian, Adrian Molina, Domee Shi
• Cast: Yonas Kibreab (Stem), Brad Garrett (Stem), Jameela Jamil (Stem), Zoe Saldaña (Stem), Remy Edgerly (Stem), Shirley Henderson (Stem)

Review Elio: In de kleurrijke Pixar-film gaat Elio op naar de sterren en daar voorbij