Tip van Alma Mathijsen
The darkness drowns me
Tijdens de pandemie lieten de mensen van ITGWO haar artiesten niet in de steek. Hun oplossing kan me nog steeds ontroeren. Ze lieten verschillende artiesten naar Vlieland komen tijdens de lockdown om in afzondering te werken aan iets nieuws. Daarin werden die helemaal vrijgelaten. Ze werden losgelaten in een afgelegen studio in een bierfabriek, met een setje zelftesten en genoeg tijd om te doen wat ze wilden.
In 2020 kwam componist en schrijver Sarah Neutkens naar het eiland. In eerste instantie verwachtte ze een kille plek waar het altijd waait, maar ze trof gezelligheid en lichtjes aan de kade. In de documentaire wordt haar proces gevolgd, ze heeft verschillende muzikanten uitgenodigd om haar te helpen met een nieuwe plaat. Een deel nemen ze op in de kerk van Vlieland met een enorm blauw orgel. De tonen van organist Hampus Lindwall klinken onheilspellend en repetitief. Eroverheen komen de woorden van Berend Dubbe (drummer van Bettie Serveert):
The darkness drowns me
You’re going to Coney Island this afternoon
Het is fascinerend om te zien hoe een album tot stand komt. Geen grootse vooruit bedachte plannen, maar simpelweg een ruimte vullen met getalenteerde mensen is genoeg. Het gezicht van Neutkens licht op wanneer de klanken op de perfecte wijze in elkaar overvloeien. Ik krijg direct zin om zelf ook iets te maken. Wanneer een kunstwerk dat weet op te wekken, zit het goed in elkaar.
Terwijl de plaat zich steeds verder vormt, reizen we over het eiland. De winter trekt over Vlieland, zand wordt opgepikt door de wind en legt een dromerig laagje over alle beelden heen. Op een zeilschip vaart Neutkens langs de kust, terwijl ze verder filosofeert over hoe haar muziek moet klinken. Het kamp van Sarah Neutkens is niet alleen een manier om een creatief proces te volgen, maar ook een prachtige introductie van Vlieland. Net als Neutkens ben ik ervan gaan houden.
