And then we danced van Levan Akin

Een van mijn favoriete coming-of-agefilms van de afgelopen jaren is het bitterzoete And then we danced (2019) van Levan Akin. De Zweeds-Georgische filmmaker besloot na een in geweld uitgelopen homorechtendemonstratie in 2013 onderzoek te doen naar de levens van jonge queers in Tbilisi, Georgië. Dat onderzoek mondde uit in het verhaal van de jonge danser Merab, die verliefd wordt op zijn mededanser Irakli.

Tijdens de vele repetitieuren in de studio van het Georgisch Nationaal Ballet vecht Merab om een rol in het reizend balletgezelschap, wat niet alleen een kans is om de wereld te zien, maar ook geld oplevert om zijn oma, moeder en klaploper van een broer te onderhouden. Probleem is alleen dat zijn dansleraar hem niet uit kan staan: Merab mist de hypermasculiene uitstraling om de mannelijke rollen te vertolken. Dan is daar nieuweling Irakli, een schijnbaar zorgeloze jongen uit de provincie, die een natuurtalent blijkt in de rigide dansstijl van het ballet. Hoewel Merab in de eerste instantie Irakli niet uit kan staan, voelen de jongens zich tijdens het oefenen voor de aankomende audities steeds meer tot elkaar aangetrokken. Maar in Georgië zijn de gevoelens van Merab en Irakli taboe, en al helemaal als dansers van het Nationaal Ensemble.

And then we danced gebruikt op inventieve wijze de strenge genderrolverdeling van het Georgisch ballet om het verhaal van Merab en Irakli in een grotere context te plaatsen, een waarin ook de Russische dreiging een rol speelt in de complexe verhouding die Georgië heeft tot zijn eigen culturele tradities. Levan Gelbakhiani schittert als de streberige Merab, die zijn eigen weg moet vinden in de verwachtingen rondom zijn gender en seksualiteit. Bachi Vlishvili maakt ook van hartenbreker Irakli een complex personage, waardoor de film de conventies van een coming-outverhaal weet te verfrissen. De krachtige eindscène is bovendien niet minder dan betoverend. 

And then we danced van Levan Akin