Eenzaam met Ennio

Toen ik de Atlantische Oceaan overstak op een zeilend vrachtschip had ik me niet goed voorbereid. Ik had drie pakken pillen tegen de misselijkheid mee, ik had een waterdicht zeilpak met gele regenlaarzen en ik had vijf flessen zonnebrand bij me. Maar ik was vergeten dat ik me beter had moeten wapenen tegen de verveling. Op mijn telefoon had ik slecht één album staan, internet was alleen beschikbaar om te navigeren en voor het bekijken van weerkaarten, er kon niets nieuws bij.

Ooit had ik per ongeluk The Best of Ennio Morricone opgeslagen. Wanneer ik schrijf wil ik het liefst luisteren naar instrumentale muziek die enigszins repetitief is. Soms ben ik zelfs in staat om urenlang hetzelfde nummer af te spelen, omdat ik dan in een trance raak waarin schrijven haast vanzelf gaat. Terwijl ik de hoeken van het schip afliep, luisterde ik naar Morricone. Iedere dag opnieuw, voor zes weken lang, hield ik me vast aan de reling terwijl de geweerschoten van Once Upon a Time in the West langs mijn oren suisden.

Op zee heb ik een liefde ontwikkeld voor de soundtrack, waarvan ik de film nog nooit heb gezien. Dat bewijst alleen maar meer dat filmmuziek op zichzelf staat. Ik zag vissen boven het water uitspringen, met kogels in hun kieuwen die ze razendsnel op elkaar afvuurden. De golven zwollen aan op het ritme van een onheilspellende harmonica. De leegte van de uitgestrekte zee werd nog eens benadrukt door een schallende trompet die geen weerklank vond.

Het deed me goed om te zien dat Once Upon a Time in the West van Ennio Morricone vorig jaar op nummer 1 belandde in de Filmmuziek Top 200. Toen kon ik niet stemmen, en eerlijk gezegd, zelfs als ik niet vast zat op dat schip was ik waarschijnlijk te lui geweest. Dus ik vestig mijn hoop wederom op de luisteraars van Radio 4. Vanaf vandaag zijn de stembussen geopend!