Twijfelen aan de robot in jezelf

De stroom aan opiniestukken over Babygirl van Halina Reijn is nog steeds niet opgedroogd. Ik kreeg er zo’n genoeg van dat ik niet meer naar de film ben gaan kijken. Wanneer het wat rustiger wordt, dan ga ik ervoor zitten. Ik heb geen zin om naar de bioscoop te gaan en tientallen meningen met me mee te zeulen. Bovendien willen die waarschijnlijk ook allemaal popcorn en cola, dat kan ik helemaal niet betalen. Ergens verbaasde het me dat een film zoveel discussie opriep, terwijl een andere heel bijzondere korte film in de Nederlandse media minder aandacht kreeg. Terwijl die toch met de hoogste onderscheiding haalbaar is bekroond.

Ik ben geen robot ontving onlangs een Oscar. Ik hoef helemaal niemand uit te leggen hoe bijzonder dat is. Die korte film heeft alles in zich waar ik van hou: vreemdheid, overgave, en de wil om grappen bloedserieus te nemen. Het hoofdpersonage Lara (Ellen Parren) komt niet door een onlinetest heen om te verifiëren dat ze geen robot is. We hebben allemaal wel eens in een loop gezeten waarin we telkens opnieuw stoplichten moeten herkennen, of foto’s van bruggen moeten aanklikken. Na een fiks aantal klikken komen we op onze plek van bestemming terecht. Maar niet in het geval van Lara. Zij hangt aan de lijn met de helpdesk, die haar voorzichtig vraagt of het niet zou kunnen dat ze zelf misschien een robot is. Dan dendert haar wereld heel snel in.

​Wat deze film zo geslaagd maakt, is niet alleen de briljante vondst, maar ook de bloedserieuze wijze waarop het plot zich ontwikkelt. Het kantoor waar Lara niet door de CAPTCHA heen komt, voelt levensecht aan. Het is juist de realiteit vanaf de bank thuis die niet lijkt te kloppen. Ik vraag me ineens af waarom ik al zolang ik me kan herinneren moettesten of ik wel of geen robot ben. Altijd dacht ik dat ik het algoritme op die manier aan het trainen was, wat ook al een enigszins angstaanjagende gedachte is. Maar nu begin ik aan de werkelijkheid in zijn geheel te twijfelen. Het einde van de korte film is beeldschoon, het liefst zou ik het hier noemen, maar ik hou me in. Het enige wat ik zeg is: let op de ogen van Ellen Parren.