Vriendschap boven alles

De toon is meteen gezet wanneer een bebloede tampon in wc-papier wordt gewikkeld aan het begin van de telefilm Love me, love me not. Inez is een aspirant dichter, die het liefst schrijft in bad. Daarnaast werkt ze in een bar, waar ze tequila naar achteren slaat als water, en altijd wel iemand vindt om mee de wc in te trekken. Terwijl ze haar best doet haar gedichten te herschrijven voor een geïnteresseerde uitgever, springt een klodder verf aan de muur van haar kinderkamer steeds terug in haar gedachten.

Tussen de gedichten door in haar opschrijfboek zijn flarden te lezen die laten zien dat het verleden nog steeds doorwerkt in het heden: ja + verstijving is nee.

Inez wordt gespeeld door Nora El Koussour, zodra ze in beeld verschijnt blijven mijn ogen aan haar plakken. Ze is aanstekelijk, wild en tegelijkertijd huist er een donkerte in haar. Het is lastig om niet aan I May Destroy You te denken, de hitserie uit 2020 waarin het hoofdpersonage Arabella een boek probeert te schrijven, terwijl een verkrachting zich steeds aan haar opdringt. En het kan me niks schelen. Dat was zo’n krankzinnig goede serie, dat ik hoop dat daar nog jarenlang nieuw werk uit voort stroomt. Leila Sahir, de regisseur van Love me, love me not, kan niet anders dan door die serie geraakt zijn.

De slotscène is een prestatie op zichzelf. Excuses voor de spoiler alvast, je bent gewaarschuwd: Inez praat voor het eerst over het jarenlange misbruik dat haar is aangedaan tegen haar beste vriendin. Altijd dacht ik dat zoiets heftigs op een andere manier verbeeld moet worden, omdat het alles doodslaat, te groots en banaal voor een scherm. Daar is iets anders voor nodig om aan te tonen hoe allesverslindend incest is. Maar hier lukt het. Geen opsmuk, geen verfklodders meer aan de muur, geen metaforen. Niets minder dan een vriendin die bevend van angst vertelt wat haar is overkomen. En een vriendin die zegt: ‘ik weet niet wat ik moet doen.’ Eerlijker en hartverscheurender heb ik nooit gezien. Daarmee is Love me, love me not ook een enorme ode aan de vriendschap.

De film is deel van een reeks telefilms die ieder jaar wordt uitgebracht in samenwerking met de NPO. Alleen het gegeven dat regisseurs en schrijvers hier de vrijheid krijgen om los te gaan, windt me op. Soms verbaast het me wel, dat de kunstenaars niet nog veel verder gaan.