Tip van Alma Mathijsen
De ambassade rammen
Theatermaker Dewi Kasmo heeft nooit eerder een van haar voorstellingen in Suriname gespeeld. Ze wordt gevolgd door een documentairemaker nu ze voor het eerst daar gaat optreden. Met het theatergezelschap LUSU dat zij mede heeft opgericht reist ze af naar Paramaribo. In het toneelstuk worden de strubbelingen van Nederlanders met een Surinaamse achtergrond helder verbeeld. Ook haar vader kende die en hij speelt mee.
‘Die is nu toch met pensioen,’ zegt ze laconiek.
De regisseur van de vierdelige documentaire De nieuwe generatie van Suriname is Amanda van Hesteren. Zelf ook een jonge maker, die in 2023 de prijs voor Beste Nederlandse Film op het Go Short International Film Festival won. Haar stijl is meteen te herkennen. Wanneer de theatermakers in een Surinaamse rivier waden om na te praten over de première van hun voorstelling, gaat Van Hesteren ertussen staan. Ze filmt niet van een afstand op het droge, maar daalt zelf ook af in het water en laat de dobberende toneelspelers van dichtbij zien. Allemaal zijn ze opgelucht dat hun voorstelling een hit was, ze kunnen het zweet eindelijk van zich afspoelen.
Naar het einde van de documentaire komen we nog meer te weten over de vader van Dewi Kasmo. Hij blijkt in zijn jonge jaren als activist te hebben opgetreden. Ooit had hij zelfs de Surinaamse ambassade bezet, zonder daar iets over aan zijn geliefden te vertellen. Hij eindigde in de gevangenis van Veenhuizen. We kijken met hem mee hoe hij de cel waarin hij zat aan zijn dochter laat zien.
‘Ik vond het overdreven, kijk, we hebben wel die voorkant van de ambassade geramd met een auto om naar binnen te kunnen gaan…’
‘Maar je vond niet dat je daarvoor moet zitten?’ vraagt zijn dochter.
‘Nee.’
De verhouding tussen vader en dochter is speels, meerdere keren moet ik hardop om ze lachen. Ik zou nog veel langer naar die twee kunnen kijken.
