Deze mannen hebben een Tinder-burnout: ‘Weer geen match. Het is alsof ik niet besta’

Voor vrouwen is online daten als shoppen, voor mannen meer als solliciteren. De man-vrouwverhouding op datingapps is niet in hun voordeel, merken fervente gebruikers Sicco, Ben en Leroy. Het gevolg voor de heteroman: weinig matches én een ‘Tinder-burnout’.

Toen de relatie van Sicco* (30) vorig jaar stukliep, verloor hij even het vertrouwen dat hij überhaupt nog wel iemand zou vinden. Zijn werk in de technische sector eist veel van hem en het ontmoeten van nieuwe mensen, merkte hij, ging opeens niet zo makkelijk meer als vroeger. Met frisse moed downloadde hij Tinder en begon met swipen. Al snel viel het hem op dat het wel héél lang duurde voordat hij matches kreeg. Lag het aan hem? Deed hij iets verkeerd? Was hij niet charmant genoeg? Niet aantrekkelijk genoeg? “Op een gegeven moment voelde het alsof ik niet bestond.”

Als je een heteroman bent en ooit een datingapp hebt gebruikt, herken je je vast in Sicco’s verhaal. Het gaat zo: je bent uren aan het swipen, en dan verschijnen eindelijk de magische woorden Het is een match! op je scherm. Maar het lukt het je met alle charisma van de wereld niet om een gesprek gaande te houden, en voor je het weet word je geghost. En áls je een keer een real-life date scoort, dan moet je nog maar hopen dat je match komt opdagen.

Een naampje op een scherm
Ben*, 24, een knappe jongen met een bos krullen uit Breda, beaamt dat. Onderhand is hij het gewend geraakt, het “constante” ghosten, en hij klinkt niet eens verbaasd meer als hij vertelt hoe vaak zijn dates op het laatste moment afzeggen. “Mensen op datingapps staan er niet bij stil dat er aan de andere kant van het scherm een echt persoon zit, met een leven, en met gevoelens,” zegt Ben. “Je gaat mensen alleen maar zien als een naampje op een scherm en wat foto’s. Het is heel onpersoonlijk.”

Obsessief bestudeert Ben zijn matches, scant hij de profielen op aanknopingspunten, denkt hij na over openingszinnen. “Als ik 6 berichten stuur, krijg ik als ik geluk heb 3 reacties. Daar hoop je dan een blijvend gesprek uit te halen, en maar een deel daarvan loopt ook echt op een date uit. Ik ben tot het laatste moment op m’n hoede.”

Amerikaans onderzoek toont aan dat op dit moment ruim een op de vier mannen een compleet seksloos bestaan leidt – een dieptepunt in de afgelopen 30 jaar. In Nederland zijn vergelijkbare trends te zien, die passen in een breder beeld van vereenzaming onder jonge mannen. Hoe kan dat, nu met de opkomst van datingapps de liefde van je leven slechts een swipe bij je vandaan lijkt?

Ellebogenwerk
Dat vroeg Sicco zich dus ook af. Vrije avonden spendeerde hij aan apps als Tinder en Bumble. Zonder succes. “Je ligt ‘s avonds uren te swipen, en je hoopt op één match. Eéntje. Als je de volgende ochtend wakker wordt is er niks. Alweer.” 

Het maakte hem eenzaam, vertelt hij. Cynisch. "Ik heb álles geprobeerd. Verschillende foto's, verschillende bio's, bepaalde swipe-patronen. Ik deed me voor als iemand die ik niet echt was." Plenty of fish in the sea, zeggen ze altijd, maar deze zee deed Sicco opeens akelig donker aan. “Waar zwem ik? Wat is die zee?”

Hier zijn Ben en Sicco niet alleen in. Integendeel: mannen hebben op datingapps statistisch gezien een veel kleinere kans op matches dan vrouwen. Dat heeft te maken met onder andere de vrouw-tot-manverhouding: meer dan 60% van de gebruikers op datingapps is man. Door deze disbalans móeten vrouwen wel kieskeurig zijn. Het gevolg: voor vrouwen is online daten als shoppen, voor mannen als solliciteren.

De man-vrouwverhouding op datingapps niet dus in het voordeel van mannen. Mannen hebben daarnaast maar een beperkt aantal swipes, dus ertussen komen op de ‘swipestapel’ van potentiële matches is ellebogenwerk. Dit alles kan mentale klachten tot gevolg hebben: onderzoeker Tila Pronk omschreef dat als een Tinder-burnout.

‘Tinder is nutteloos’
Uit wanhoop begon Sicco te onderzoeken hoe het kwam dat hij geen matches kreeg. Waar hij achter kwam? “Tinder is, als je niet betaalt, nutteloos.” Het algoritme van de apps kán je (als man) matsen, vertelt hij – maar alleen als je betaalt. Als je dat niet doet, sluit je dus achteraan de rij.

Toen Ben zijn ervaringen met vrienden deelde, bleken die zich er allemaal in te herkennen. Ook hij ploos op het internet uit hoe datingapps aan de achterkant werken – voor zover dat bekend is. “Toen kwam ik erachter hoe fucked up het eigenlijk is.”

Gokmachines
Door de jaren heen zijn de apps, die voorheen gratis waren, een soort gokmachines geworden. Gooi je er meer muntjes in, dan wordt je kans op een match groter. Sicco: “Op een gegeven moment ging ik mijn standaarden verlagen, alleen zodat ik een match zou krijgen. Ik voelde me alleen. Ik wilde gewoon nog één keer die dopamine-shot voelen.”

Het is een bekende start-upstrategie: eerst zoveel mogelijk gebruikers binnenharken, en dan – zodra je genoeg terugkomende klanten hebt – je service betaald maken.

Nu kun je als man allerlei ‘privileges’ kopen om een grotere kans op matches te krijgen. Een extra SuperLike op Tinder: 3 euro. Een Bumble-booster (waarmee je profiel 30 minuten lang bovenop de swipestapel komt te liggen): 10 euro. Een premiumabonnement (waarmee je extra swipes en extra Superswipes krijgt): 17 euro per week.

Tinder introduceerde zelfs een abonnement waarmee je voor 500 euro per maand een ‘open’ Tinder krijgt, waar je de profielen die je leuk vindt direct kunt uitkiezen uit een groot overzicht en waarmee je zelfs profielen kunt berichten waar je geen match mee hebt. Nooit meer swipen. “Eng,” noemt Sicco het geërgerd, “Tinder Select. Een open Tinder, voor mensen die geld schijten. Wat zeg je dan eigenlijk tegen je gebruikers? ‘Hey! Als jij 500 euro per maand hebt, dan kun je iedereen die je wilt matchen!’”

Verrassend is het dus ook niet dat in het afgelopen decennium de datingapp-industrie uitgroeide tot een zwaargewicht van bijna drie miljard dollar met miljoenen gebruikers en een nog altijd groeiend aantal klanten. En dat daarmee de sociale druk om deze platforms te gaan gebruiken steeds meer toeneemt.



Net als een echte gokmachine hebben datingapps ook een verslavend effect, vertelt Leroy* (24), een student in Leiden. Soms vraagt hij mensen in real life uit, maar laagdrempelig is dat natuurlijk niet. “Ik ben eenzaam, single, ik heb behoefte aan intimiteit. Ik kan niet altijd maar op mensen afstappen in het echt.” Online daten, zegt hij, is lowkey. En iederéén doet het. “Als ik het niet doe ben ik bang dat ik die Big Win mis. Het is een soort FOMO.”

Het is een basale menselijke behoefte, vindt Leroy. “Daar wil ik niet voor hoeven betalen. Het voelt fucking zuur dat die apps kapitaliseren op mijn eenzaamheid.” Afwijzing, afwijzing, afwijzing: dat voelt hij tijdens het swipen. “Ik verwijder de app, download ‘m weer, en wéér krijg ik geen matches, steeds hetzelfde riedeltje.” Het ligt aan mij, gaat het soms door zijn hoofd. “Ik ben niet leuk genoeg, niet interessant genoeg, niet knap genoeg. En dan denk ik bij mezelf: waarom de fuck doe ik dit eigenlijk?” 

Online daten krijgt een steeds grotere rol in ons leven. Wat betekent dat voor onze maatschappij? De komende tijd duiken we bij Brandpunt+ verder in de wereld van datingapps. Aan bod komen lessen van een dating-expert om een Tinder-burnout te voorkomen en een kijkje in de keuken van appdevelopers die datingapps maken. En antwoorden op de vraag: zijn de werkwijze en verdienmodellen van datingapps eigenlijk wel moreel acceptabel? Stay tuned.

* namen zijn gefingeerd en bekend bij de redactie

Beeld: Maxim de Gilder

• Deel