Een duistere Back II The Future
Dark
De mysterieuze verdwijning van twee jongens is het startsein voor een onderzoek wat een klein dorpje bijna letterlijk op z'n kop zet.
“Het onderscheid tussen verleden, heden en toekomst
berust op een hardnekkige illusie.”
Wanneer een serie begint met een quote van één van de ‘s werelds grootste denkers, Albert Einstein, dan weet je dat er werk aan de winkel is. Niks al Candy Crushend met een schuin oog naar de televisie loeren, hier wordt opperste concentratie gevraagd. Één plaspauze zonder de boel op pauze te zetten en je hebt geen idee meer waar het over gaat. Dark – de eerste Netflix Original van Duitse bodem – kan dan ook prima geschaard worden tussen collega-hersenkrakers als: The OA, Legion en Mr. Robot. Pak je kladblok er dus maar bij, want er moeten aantekeningen gemaakt gaan worden. Dat is namelijk de enige manier om achteraf te kunnen reconstrueren waar je in godsnaam tien afleveringen lang naar hebt zitten kijken.
99 Luftballons
Winden is in rep en roer. Niet vanwege de kerncentrale die op steenworp
afstand z’n uitlaatgassen over het dorpje uitspuugt, maar vanwege de
mysterieuze verdwijning van twee van haar jongste inwoners. Het wordt er
allemaal niet beter op wanneer in het nabijgelegen bos het verminkte en
levenloze lichaam van een onbekende tiener wordt gevonden. De lokale
politiechef, en vader van één van de vermiste jongetjes, besluit niet te
rusten tot de onderste steen boven is. Tijdens het graven stuit hij
niet alleen op een shitload aan duistere geheimen van zijn
dorpsgenoten, hij ontdekt ook nog eens een plek waar mensen nog
schaamteloos in neon roze O’Neill trainingspakken rondlopen en 80’s
classics van Nena en Scorpion luisteren op hun waterdichte Sony walkman.
Dark is meer een gearrangeerd huwelijk, waarbij de liefde pas opbloeit na een periode van flink ongemak.
Gearrangeerd huwelijk
Zo één keer in de zoveel tijd struikel je over een serie die je
direct naar je strot grijpt, zo’n serie waar je bijna obsessief naar
moet blijven kijken. Liefde op het eerste gezicht, zeg maar. Nou, dat is
Dark dus niet. Althans, niet voor mij. Het is meer een gearrangeerd
huwelijk, waarbij de liefde pas opbloeit na een periode van flink
ongemak. Het ongemak zit ‘m vooral in het acteerwerk. Dark zit vol
heerlijk karakteristieke koppen, maar een aantal daarvan dreunen hun
teksten zo hinderlijk emotieloos op dat ik er na een paar afleveringen
bijna de brui aan had gegeven. Bijna. Gelukkig. Ook het overmatig
gebruik van onheilspellende strijkers en trombones is, op z’n zachtst
gezegd, storend. Zelfs het smeren van een boterham en een onschuldig
ritje naar de buurtsuper worden voorzien van donderende pauken die doen
vermoeden dat het einde der tijden ieder moment aan kan breken. Alsof
Jaws permanent op de loer ligt om die niks vermoedende surfer in tweeën
te happen. Doodvermoeiend.
Back II The Future
De redder van Dark is de heerlijk duistere sfeer, die soms bijna Scandinavisch
aanvoelt, en een volslagen krankzinnig verhaal dat je langzaam in je
bank zuigt. Het is een bij vlagen on(na)volgbare vertelling die niet
alleen fokt met tijd en ruimte, maar ook met je hoofd. Het is een soort
grimmige Back II The Future met een klein snufje Stranger Things,
maar dan in de derde naamval. Na een aflevering of vijf ben je zo
prettig verward door het verhaal dat je die hysterische strijkers en het
houterige acteerwerk gewoon voor lief neemt. Ik wel, tenminste. Ben jij
dus niet vies van een beetje mentale inspanning tijdens het
bingewatchen en heb je wel zin in een lekkere creepy serie vol spanning, andere dimensies en konijnen uit de hoge hoed, dan is Dark er zeker één voor jou.
- Netflix (2017)
- Grimmige Back II The Future in de derde naamval
- 50 minuten per aflevering