De autistische Sam vindt het tijd voor een vriendin, maar dat heeft meer voeten in de aarde dan hij op voorhand denkt.

Sam is achttien, woont nog lekker bij zijn ouders en is bezig met zijn laatste jaar high school. Ooh ja, en Sam is autistisch. Je zou kunnen zeggen dat hij een soort Sheldon is, maar dan zonder het IQ van 263 en de obsessie voor alles wat ook maar enigszins met Marvel te maken heeft. Sam is slim, maar voorlopig zeker niet de nieuwe Einstein en hij is meer geïnteresseerd in pinguïns dan in de director’s cut van Star Wars: The Phantom Manace. Sam is een wandelende zuidpoolencyclopedie en beschikt over voldoende nutteloze Antarcticafeitjes om menig ingedut verjaardagsfeestje nieuw leven in te blazen. Wist jij bijvoorbeeld dat pinguïns knieën hebben? Is echt zo. Google maar. Of check even de trailer.

Sam and Paige sitting in a tree…
Sam neemt dingen nogal letterlijk. Vooral het oppikken van subtiele signalen is voor hem nagenoeg onmogelijk. Dat laatste leidt tot de nodige problemen, wanneer hij besluit dat het tijd wordt om aan de vriendin te gaan. Want laten we eerlijk zijn, vrouwen blijven toch de meesters in het zenden van verborgen boodschappen en het ontcijferen daarvan is een kunstvorm die Sam waarschijnlijk nooit zal beheersen. Ik trouwens ook niet, maar daar hebben we het nu even niet over. Terwijl hij begint aan zijn nieuwe missie, proberen Sam’s vader, moeder en zus Casey hem zo goed mogelijk bij te staan. Iets wat makkelijker is gezegd dan gedaan.

Tegen het einde pinkte ik zo nu en dan zelfs een verdwaalde traan van mijn labiele mannenwang.

Lach en een traan(tje)
Atypical is niet zozeer grappig, als wel aandoenlijk. Tegen het einde pinkte ik zo nu en dan zelfs een verdwaalde traan van mijn labiele mannenwang. Een heel klein traantje, nauwelijks zichtbaar voor het blote oog, maar toch. Je zou de vibe misschien het beste kunnen omschrijven als een light edition van films als The The Perks Of Being A Wallflower, Juno en Submarine. De coming of age van een sociaal ‘buitenbeentje’ met hier en daar een lach en een traan. Een lach zoals je ook kunt grinniken om je licht seniele, net iets te eerlijke oma van 93 en een traan vanwege Sam’s ontwapenende onbevangenheid en de grenzeloze liefde van zijn omgeving. Als Atypical namelijk iets laat zien, dan is het wel dat het leven met iemand met autisme een zware wissel kan trekken op onderlinge relaties binnen een gezin. Toch is deze nieuwste van Netflix allesbehalve zware kost. Je timmert ‘m zonder moeite weg op een luie zondagochtend. Zolang je partner niet de hele tijd ‘aah gossie’ loopt te schreeuwen en jij steeds weer moet terugspoelen, omdat je daardoor de dialogen niet kon verstaan. Dat risico bestaat namelijk wel. Dan ben je maar alvast gewaarschuwd.

• Netflix (2017)
• Een wat realistischer beeld op leven met Sheldon
• 25 minuten per aflevering
  

• Deel