De afgelopen jaren zijn er aardig wat boeken van Stephen King verfilmd, maar zo bizar en duister als Lisey's Story waren ze tot dusver zelden.

J.J. Abrams is momenteel een beetje het manusje-van-alles van Hollywood. De medebedenker van de hitserie Lost bemoeide zich de afgelopen jaren als scenarioschrijver, regisseur en (uitvoerend) producent met menig film en serie. Zo had hij de touwtjes in handen tijdens de maak van de laatste drie Star Wars-films, blies hij – met wisselend succes – Cloverfield en Mission Impossible nieuw leven in en werkte zijn productiebedrijf Bad Robot mee aan grote series als Westworld en Lovecraft Country. Ook het werk van Stephen King is niet veilig voor de grijpgrage vingers van Abrams. Nam hij eerder al met 11.22.63 en Castle Rock twee boeken van de Amerikaanse horrorschrijver onder handen, nu is het de beurt aan de psychologische thriller Lisey’s Story. Een serie die hoogstwaarschijnlijk alleen in de smaak zal vallen bij kijkers die tevreden beginnen te spinnen bij een flinke dosis bizarre rampspoed. Ik waarschuw alvast maar even.

Verontrustend verleden

Twee jaar na zijn dood probeert Lisey Landon het verlies van haar man – de alom bewierookte bestsellerschrijver Scott Landon – een plekje te geven. Een pittige klus, aangezien ze aan de lopende band wordt benadert door hijgerige uitgevers die een slaatje willen slaan uit zijn nog ongepubliceerde werk. Ook een diehard fan heeft zijn zinnen gezet op de verborgen schatten van Landon en gebruikt nogal onorthodoxe methodes om deze in zijn bezit te krijgen. Ondertussen geeft Lisey ons – de nietsvermoedende kijker – een kijkje in het verontrustende verleden van haar man. Door haar ogen zijn we getuigen van een jeugd waar Bureau Jeugdzorg de handen vol aan zou hebben. Ze zeggen wel eens dat tegenslagen en verdriet een onuitputtelijke voedingsbodem zijn voor creativiteit. Dat zou ook meteen verklaren waar Scott Landon de inspiratie vandaan haalde om de ene na de andere bestseller uit zijn antieke Royal Quiet Deluxe – dat is dus een typemachine – te rammen.

Het is nagels over een schoolbord, zes uur lang.

Naargeestige malaise

Lisey’s Story bezwijkt op de IMDb’s van deze wereld – vooralsnog – niet onder een vrachtlading positieve kritieken. Waarschijnlijk omdat menig kijker het zal ervaren als een verwarrende collage van herinneringen, dromen, visioenen, flashbacks en ingewikkelde symboliek. Deze nieuwste van Apple TV+ is er inderdaad één waar je wel je aandacht bij moet houden. Niet alleen gebeurt er nogal wat, de aanhoudende parendans tussen feit en fictie maakt het er ook allemaal niet makkelijker op. Daar moet je maar net zin in hebben. Naarmate de serie vordert, wordt hij ook alleen maar duisterder. Als je – net als ik – niet vies bent van zwelgen in naargeestige malaise, dan heb je hier best een goeie aan. Misschien moet ik toch maar eens bij een psychiater op een stretcher gaan liggen om te achterhalen waarom ik zo lekker ga op de deprimerende ellende in series als I Know This Much Is True, Euphoria, Patrick Melrose en nu dus Lisey’s Story. Het begint namelijk echt zorgwekkend te worden. Abrams heeft samen met regisseur Pablo Larrain – voornamelijk bekend van zijn biopic over Jackie Kennedy – een serie gemaakt die grossiert in onderhuids ongemak. Het is nagels over een schoolbord, zes uur lang. Gezellig!

Clive Owen is bij vlagen de belichaming van neerslachtigheid.

Moore & Owen

Mistroostigheid kun je aan de acteurs Clive Owen en Julianne Moore wel overlaten. Ik ben sinds de films What Maisie Knew en Still Alice groot fan van Moore, dus het is goed om te zien dat ze eindelijk haar weg naar het kleine scherm heeft gevonden. Tenminste, als we haar eerdere bijdrages aan As The World Turns en 30 Rock gemakshalve even door de vingers zien. Er is iets aan haar ingetogen – maar toch krachtige – manier van acteren wat altijd weer indruk maakt. Een rouwende vrouw die langzaam begint te accepteren dat ze verder moet met haar leven, had geen betere vertolkster kunnen vinden. Ondanks dat Clive Owen wellicht wat minder prominent aanwezig is, laat hij in de rol van Scott Landon wel zien dat zijn heerlijk getormenteerde karakter in de onderbelichte serie The Knick geen toevalstreffer was. Owen is bij vlagen de belichaming van neerslachtigheid en dat is gezien de erbarmelijke jeugd van Landon ook niet heel verwonderlijk. Nee, gezellig is Lisey’s Story allerminst en het vraagt inderdaad het nodige van je aandacht en inlevingsvermogen, maar als je dat op kunt brengen dan is deze nieuwste Stephen King-vertolking misschien wel een spekkie voor jouw bekkie.

• Apple TV+ (2021)
• Steeds duister wordende psychologische thriller
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel