Leveren de twee powerhouse actrices, Julianne Moore en Sydney Sweeney, die tegenover elkaar worden gezet ook het vuurwerk op dat je hoopt?

Door: Loeke de Waal

Kate (Moore) traint paarden in het mooie, rustige en afgelegen Echo Valley. Ze is nog aan het bijkomen van een groot persoonlijk verlies wannaar haar dochter Claire (Sweeney) ineens op de stoep staat. De verslaafde en zoekende vrouw heeft zoals altijd geld en een telefoon nodig. Maar dan komt ze kort erna wéér terug: doodsbang, in tranen, in shock en onder het bloed, bloed dat niet van haar lijkt te zijn. Iets met haar vriendje, een steen en een ruzie. Wat doe je dan? De keuzes die Kate vervolgens maakt, achtervolgen haar daarna in de vorm van schuldgevoel én drugsdealer Jackie Lawson (Gleeson).

We want Moore

En Moore levert al-tijd. Tijdens het kijken van de film blijf je - gelukkig - in ieder geval geboeid kijken hoe zij het toch weer voor elkaar krijgt van vrij weinig toch een hoop te maken. De wanhoop spat van haar gezicht, de eenzaamheid die ze voelt na het verliezen van haar gezin en het feit dat ze haar dochter, in zekere zin, keer op keer moet laten gaan, druipt er vanaf.

Helaas kan Sweeney er niet in elke scène tegenop. Dat ligt ook aan het script, dat in dialoog vaak te wensen overlaat en met een vrij doorsnee moeder-dochter-relatie komt, in het genre waarbij één van hen met een verslaving kampt. Dan moet er toch meer uit een acteur komen, dan gebruikelijk. En de schrijver van de ijzersterke HBO-serie Mare of Easttown brengt toch hoge verwachtingen met zich mee. Maar hoe spannend het verhaal theoretisch klinkt, vol verwachte en onverwachte twists, wordt het helaas nooit echt bloedstollend.

Maar Echo Valley is - zoals de meeste films - geen verspilling van je tijd. Ondanks de mogelijke clichés kijkt het prima weg. Zeker als je eens wil gaan zitten voor een crimethriller waarin het vooral om de belevingswereld van haar sterke en complexe vrouwen draait. De vrouwen die van held naar villain switchen en weer terug, soms wéér terug, en nog een keertje. 

Alles op het spel

Echo Valley leunt dan ook op de vraag wat je zou riskeren voor de mensen die je liefhebt. In dit geval een moeder, die het beste met haar dochter voor heeft en zich schuldig lijkt te voelen over waar zij nu in het leven staat. Of ze daar nou expliciet een hand in had of niet. Dus, blijft ze ook in haar dochters ergste toestand voor haar zorgen. In de hoop dat het helpt. En soms betekent dat iets slechts doen, om iemand uit de shit te helpen. Ook als dat een andere familie schaadt, je je eigen positie en leven op het spel zet en het soms zelfs nog onduidelijk is of het wel het gewenste resultaat zal hebben.

Fijn in ieder geval om te zien dat in dat verhaal het uiterlijk er ook weinig toe doet. Zeker in het geval van Sydney Sweeney, die normaal toch om haar looks en lichaam ingezet wordt. Of waar op zijn minst mee gepronkt wordt. En ze is meer dan hoe ze eruitziet. Dat weten we van haar slimme strategie om de roddels over haar en Glen Powell in te zetten ter promotie van Anyone But You (2023), dat weten we van haar gelaagde optreden in HBO’s Euphoria en de andere interessante filmkeuzes die ze de laatste jaren maakte.

Dat Sweeney de strijd met Julianne Moore in Echo Valley dan misschien verliest, kunnen we haar dus niet kwalijk nemen. Bovendien kan bijna niemand tegen Moore op. Gelukkig draait Echo Valley dan ook vooral om de keuzes van haar Kate, de moeder; de goede, de slechte en de dubieuze keuzes. Moore bewijst met deze film maar weer wat ze kan en lijkt te zeggen: beoordeel een boek niet bij de cover. Want je moet sterk zijn om al het verlies van Kate te dragen. Sterker dan ze van buiten lijkt.

• Echo Valley (2025)
• Cijfer: 6
• Drama, thriler
• Duur: 1u, 23min
• Regie: Michael Pearce
• Cast: Julianne Moore, Sydney Sweeney, Domhnall Gleeson, Fiona Shaw, Kyle McLaughlan

• Deel