Tegelijk met het aankondigen van het einde van zijn muziekpersona ‘The Weeknd’ brengt artiest Abel Tesfaye zijn passieproject Hurry Up Tomorrow, over The Weeknd, uit. Levert die film nog nieuwe inzichten op of kun je die beter ook in de achteruitkijkspiegel laten?

Door: Loeke de Waal

Een muzikant (The Weeknd die een versie van zichzelf speelt) worstelt met slapeloosheid na een break-up. Terwijl het steeds slechter met hem gaat en hij zelfs op het podium de controle verliest, ontmoet hij Anima (Ortega), een vrouw die net een huis in de fik heeft gezet. De realiteit ontglipt hem steeds verder en hij twijfelt aan alles wat hij dacht te weten over zichzelf. Anima denkt echter precies te weten wie de popster is.

Terwijl The Weeknd’s gelijknamige album in januari al uitkwam, onthulde Tesfaye in persinterviews dat de film eigenlijk eerst kwam. “We begonnen muziek te schrijven op en voor de film. De inspiratie kwam van een echt incident en ik zag het altijd als een film, de muziek kwam daarna.” Het incident waar hij naar refereert is die keer in 2022 dat hij op het podium in Los Angeles, op de allerlaatste dag van zijn After Hours Till Dawn-tour plots, voor 80.000 fans, zijn stem verloor. Middenin zijn optreden deed hij wat stemoefeningen, zoals ‘brrrrrr’ geluiden maken terwijl hij zijn lippen losmaakt (iets wat hij in de film ook, erg vaak, doet), maar zijn stem kwam niet terug. Hij verklaarde op het podium dat hij moest afzeggen, terugbetaling van de kaartjes bood hij ter plekke aan. De volgende dag zei de dokter dat er eigenlijk niets ernstigs aan de hand was en dat het vooral stress moet zijn geweest. “Ik was verslagen op het wereldpodium, en iedereen keek mee”, zei hij erover in Variety.

Uitgebreide verklaring

In Hurry Up Tomorrow doet hij dat alles nog eens dunnetjes over, maar dan met een gefictionaliseerde verklaring van wat eraan voorafging en wat er daarna gebeurde. Door de break-up van een ogenschijnlijke co-dependent relatie met een meisje dat hij niet goed behandelde (spoiler: het grote incident dat aanleiding was voor de relatiebreuk wordt nooit echt onthuld) maakt hij, zoals het een ware stalker betaamt, vooral zichzelf helemaal gek. En op zijn dieptepunt staart hij ineens diep in de ogen van het gebroken vogeltje Anima, van wie we eigenlijk ook maar bar weinig te weten komen. Terwijl we haar het eerste uur van de film een huis plat zien branden en nog een fles brandstof bij het dichtstbijzijnde tankstation zien stelen.

Ortega doet haar best er iets van te maken en in haar zwijgzame momenten trekt ze de kijker best mee. Wanneer ze echter haar teksten moet afsteken tegen The Weeknd laat het script haar in de steek. Ook Barry Keoghan moet veel uit zichzelf halen om de lad-achtige manager Lee, zo eentje met een klein steekje los en iets te veel belang bij het uitbuiten van zijn vriend, tot leven te wekken.

En hoewel het dus géén albumfilm is, is het helemaal niet gek als je in het begin toch denkt naar een concertfilm te kijken. Tesfaye treedt dan, nog voor het concert waarin hij zijn stem verliest, één van zijn nummers in zijn geheel op op het podium. Niet dat dat per se slecht zou zijn geweest, The Weeknd heeft een fantastische stem, maar omdat we de hele tijd op zijn gezicht blijven en die - helaas - emotioneel zó weinig doet, kom je er vanaf begin af aan al niet echt lekker in.

Less is more?

Huilen is eigenlijk de enige extreme emotie die hij in de film toont. En dat doet hij vaak. Hurry Up Tomorrow riekt daarom van de droom van een artiest om een serieus acteur te worden. Maar dat is hem niet gegund. Lang stil gestaar langs de camera is namelijk niet wat de grootste acteurs der aarde met ‘less is more’ bedoelen. En alleen omdat je op het einde betekenisvol direct in de camera kijkt, wil dat niet zeggen dat je boodschap goed is overgekomen. Iets met zelfdestructie en de lasten van groots talent? Hurry Up Tomorrow leunt te veel op Abels acteerkunsten in ontwikkeling en te weinig op de mensen met bewezen talent om hem heen. Als je hem niet het voordeel van de twijfel zou geven, zou je kunnen beargumenteren dat het tekenen van een groot ego zijn. Het ego dat hij met deze film eigenlijk lijkt af te willen schudden.

Dat wordt bijvoorbeeld zichtbaar wanneer Anima The Weeknd door zijn eigen oeuvre loopt. Ze martelt hem zo’n beetje met zijn eigen werk, een moment waarop Tesfaye als één van de schrijvers van de film zichzelf misschien iets minder serieus lijkt te nemen. Anima probeert vooral te ontdekken waar die diepe gevoelens in zijn teksten precies vandaan komen. ‘Vertel me de waarheid’, zegt ze een paar keer om hem te dwingen diep met haar te gaan. Maar hij weet het niet; leegte. Tot hij een nieuw nummer waar hij mee bezig was begint te zingen en ze vóelt wat hij bedoelt. Het is echter alleen maar meer bewijs dat Tesfaye misschien bij zijn leest moet blijven. Betreed de bioscoop op eigen risico.

• Hurry Up Tomorrow (2025)
• Cijfer: 4
• Psychologische thriller
• Duur: 1u, 45min
• Regie: Trey Edward Shults
• Cast: Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye, Jenna Ortega, Barry Keoghan

• Deel