Politiek journalist probeert China, Amerika en Australië te behoeden voor een derde wereldoorlog. Het is me nogal wat allemaal.

Ik denk dat ik verliefd ben geworden op die Australische tongval toen ik als negenjarig jongetje met een bakje Bolognese op schoot zat te genieten van de heimelijke liefde tussen dokter Geoff en z’n kittige zuster Kate. Eind jaren ’80 was er weinig spannender of zoetsappiger dan de Flying Doctors en ik ging dan ook iedere week weer zitten voor de broodnodige portie victor-charlie-charlie-mike-sierra-foxtrots.

Ook tijdens m’n middelbareschooltijd hield de romance met Down Under hardnekkig stand. Na het gaan van de laatste bel joeg ik m’n Aprilia altijd met een rotvaart door de binnenstad van Middelburg om maar niks te hoeven missen van de opvliegers van Drazic. Terugkijkend was Heartbreak High misschien wel de eerste serie waar ik m’n leven voor op het spel wilde zetten. En terecht. In de afgelopen jaren is de liefde een beetje bekoeld. Ik ga nog wel lekker op Wentworth en met The Slap was weinig mis, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Tijd om de banden met Australië maar weer eens aan te halen dus. Het Secret City van Showcase leek daar de perfecte serie voor…

Internationale spierballenrollerij
Er waren tijden waarin het beter boterde tussen China en Australië. Een aaneenschakeling van incidenten heeft de boel op scherp gezet en bij de Australiërs leeft de angst dat president Xi op het punt staat om zijn legers zuidwaarts over het Riskbord te schuiven. Als politiek journalist Harriet Dunkley haar tanden in een mysterieuze moordzaak zet, wordt al snel duidelijk dat misschien niet China maar Australië de agressor is in dit hele verhaal.

Niet iedere schrijver heeft een House Of Cards of Borgen in de pen.

Aaneenschakeling van toevalligheden
Niks mis met een goeie politieke thriller vol complottheorieën en onverwachtse wendingen, maar Secret City is het bewijs dat niet iedere schrijver een House Of Cards of Borgen in de pen heeft zitten. Het is een leuke poging, maar allemaal net niet. Flink net niet, om heel eerlijk te zijn. Vind ik dan. Er is geprobeerd om een complex verhaal neer te zetten vol konijnen uit hoge hoeden, maar het is toch vooral een aaneenschakeling van net iets te ongeloofwaardige toevalligheden. Een journaliste roeit ‘toevallig’ langs een lijk dat ‘toevallig’ linkt naar een persoon die zij in het verleden als eens onderzocht. Deze persoon is op dat moment ‘toevallig’ verwikkeld in een internationale vete waar de ex van de journaliste ‘toevallig’ ook onderzoek naar verricht. Het is allemaal nogal wat kort door de bocht en als je dat eenmaal in de gaten hebt, dan kun je het niet meer ontzien. Tel daarbij op dat er heel rommelig geknipt wordt en dat je je net iets te vaak afvraagt “waarom maakt dit karakter deze keuzes?” en je hebt een serie die je eigenlijk alleen nog maar moet kijken voor die lekkere Australische tongval. Als je spannende onderzoeksjournalistiek in actie wilt zien, dan kun je namelijk beter Dicte of Annika Bengtzon opzetten.

• Showcase (2016)
• Journaliste probeert eigenhandig de derde wereldoorlog te voorkomen
• 40 minuten per aflevering
  

• Deel