De maker van Dowton Abbey heeft een nieuwe serie gemaakt en die lijkt als twee druppels water op.... Downton Abbey. Het is aan jou om te bepalen of dat goed of slecht nieuws is.

Nadat Downton Abbey is gestopt, zijn veel kostuumdramafetisjisten toch een beetje in een zwart gat gevallen. Natuurlijk kwam Netflix nog met Bridgerton, maar dat is alsof Theo Maassen zich heeft ziekgemeld en het theater Guido Weijers invliegt om op de winkel te komen passen. Het zijn allebei Brabanders, maar daar houdt elke vergelijking ook wel op. Het was dus de hoogste tijd voor een kwalitatief verantwoorde dosis bolhoeden, korsetten en doorgeschoten hoffelijkheid en HBO bleek niet te beroerd om aan die vraag te voldoen. Sterker nog, met The Gilded Age komen ze met de New Yorkse versie van Downton Abbey. Op zich niet heel verwonderlijk, aangezien beide series zijn ontsproten uit het brein van televisiemaker Julian Fellowes. Wie in het verleden dus smulde van de beslommeringen van de familie Crawley, kan nu zonder problemen zijn tanden zetten in de kift tussen de Brooks en de Russells. Het is hetzelfde recept, alleen dan met een (deels) ander accent.

Money, money, money, moooooh-ney

Na de dood van haar vader blijft de jonge Marian Brooks berooid achter. Ze verhuist naar New York om daar haar intrek te nemen bij twee steenrijke tantes. Agnes en Ada houden er een ietwat aparte relatie op na. Als de twee zussen een getrouwd stel waren geweest, dan had je het waarschijnlijk ook geloofd. Agnes is de hardvochtige, conservatieve tante die door roeien en ruiten gaat om de familienaam hoog te houden en Ada verzorgt het zachtmoedige tegengeluid. Marian komt terecht in een wereld met mensen wiens leven één grote netwerkborrel is. De industriële revolutie is in volle gang en de nouveau riche laat het geld kwistig rollen. Het oude geld – mensen als Agnes en Ada – moeten er niks van hebben, maar Marian raakt er meer en meer door geïntrigeerd.

Een ordinaire soap, alleen dan in een wat aansprekender decor.

Soapie onthaasttelevisie

Er zullen mensen zijn die zeggen dat Fellowes zich er makkelijk vanaf heeft gemaakt door simpelweg een Amerikaanse versie van Downton Abbey te knutselen, en die mensen hebben natuurlijk gewoon gelijk. De poppetjes mogen dan andere namen hebben, de sores is nagenoeg hetzelfde. Voor sommigen zal het reden zijn om deze links te laten liggen, maar na al het rondvliegende testosteron in series als Peacemaker, Reacher en het vierde seizoen van Top Boy had ik deze slow burner juist even nodig. The Gilded Age is namelijk het schoolvoorbeeld van lekkere onthaasttelevisie. Er gebeurt eigenlijk niks, maar je wordt er toch langzaam ingezogen. Je kijkt naar een stijve bovenklasse die verstikkende etiquette moeiteloos combineert met ongegeneerd roddelen op een niveau waar zelfs Evert Santegoeds zijn vraagtekens bij zou zetten. Mede daardoor is The Gilded Age eigenlijk gewoon een ordinaire soap, alleen dan in een wat aansprekender decor. Ga jij lekker op intrige en heb je geen wilde schietpartijen en achtervolgingen nodig om je te vermaken, dan is dit wellicht een serie voor jou.

• HBO (2022)
• Kostuumdrama a la Downton Abbey, maar dan in New York
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel