Zeventien jaar na de onopgeloste moord op Dora Lange komen de inmiddels gebrouilleerde detectives Cohle en Hart weer samen. Ze delen hun kijk op de zaak met een frisse lading nieuwe rechercheurs.

Onder een boom in Louisiana wordt ‘t lichaam gevonden van een meisje. Ze heeft een hertengewei op. Niet omdat tijdens een verkleedpartij de boel een beetje uit de hand liep, maar omdat er een killer on the loose is die er nogal vreemde gewoontes op na houdt. Rust en Martin zetten de tanden in de zaak, maar het blijkt er één te zijn voor de lange adem. De extreem lange adem.

Traaaaaaaag
Ook van de kijker wordt het nodige geduld gevraagd, want ‘True Detective’ komt langzamer op gang dan Terror Jaap op de 100 meter sprint. Voor de volhouders ontplooit zich echter een broeierige, duistere heerlijkheid waarin alle tijd wordt genomen om het verhaal te vertellen zoals het verteld dient te worden. Als je tikker harder gaat lopen van high speed chases, ontploffende spullen en gepolijste personages, dan kun je deze beter laten voor wat ie is. Lik je de lippen bij het kabbelende tempo van Treme, Broadchurch en Top Of The Lake, dan ga je vast ook goed op dit zoveelste hoogstandje van HBO.

Ronde 2
Heb je na vier afleveringen seizoen 1 geeuwend de rug toegekeerd (waar ik me iets bij voor kan stellen), denk dan niet dat je voor seizoen 2 hetzelfde recept krijgt voorgeschoteld. True Detective 2 tapt haar verhaallijn uit een compleet ander vaatje en met Colin Farrell en Vince Vaugh verschijnen er ook nieuwe gezichten aan het firmament. Omdat het een op zichzelf staand verhaal is, kun je seizoen 2 dus prima een kans geven en ik zou dat doen, want het is smullen geblazen. Al moet daar wel bij aangemerkt worden dat seizoen 1 enthousiastelingen op hun beurt dan weer wat minder te spreken zijn over ronde 2. Je kan het niet iedereen naar de zin maken, zeg maar.

• HBO (2014)
• Hoedunnit in de diep ‘n durty Sout
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel