Nadat Barry twintig jaar eerder het Midden-Oosten is ontvlucht voor de tirannie van zijn vader, is het nu tijd om terug te keren. Barry's neefje gaat trouwen en daar moet hij natuurlijk bij zijn, maar al snel breekt de pleuris uit.

Dus je vader gaat vanuit z’n paleis zo tekeer op z’n onderdanen, dat je op 18-jarige leeftijd besluit om de boel de boel te laten, het vliegtuig naar Amerika te pakken en je naam te veranderen naar Barry (GAST! VAN ALLE NAMEN DIE JE KON KIEZEN!). Dat gaat jaren goed, maar dan besluit je neefje te gaan trouwen en daar moet je natuurlijk bij zijn. Je sleurt, met het lood in je schoenen, je gezin het vliegtuig in voor een bliksembezoekje Midden-Oosten, maar eenmaal daar liggen er wat onaangename verrassingen op de loer die je verblijf aanzienlijk verlengen. Het is het compleet uit de duim gezogen levensverhaal van Bassam El-Fayeed en daar heeft FX dus een serie over gemaakt. Een zeer matige serie, waar ik op de één of andere manier toch wel goed op ga.

Op ‘n gegeven moment is het ook een keer leuk geweest.

Je hoeft geen Midden-Oosten deskundige te zijn om te zien dat Tyrant een opeenstapeling is van vooroordelen en karikaturen. Zo wonen er in het land van Barry alleen maar absurd mooie vrouwen (op zich natuurlijk helemaal prima), hebben alle kerels haar op hun rug en een opvliegend karakter en is de bevolking belachelijk onderdanig en laten ze zich zonder al te veel morren de wet voorschrijven door een ware psychopaat. Tel daarbij op dat het acteerwerk op veel vlakken gewoon onder de maat is en dat het verhaal grenst aan complete waanzin en je hebt eigenlijk een baggerserie van formaat. Toch keek ik seizoen één redelijk makkelijk weg. Dat werd jaargang twee al een stuk lastiger en ronde drie heb ik echt vol op ‘t tandvlees en met een ongekende portie doorzettingsvermogen uit kunnen zitten. Niet gek dat FX er na drie seizoenen ook wel genoeg van had. Op ‘n gegeven moment is het ook een keer leuk geweest.

• Deel