Met spoken word verweeft Djé-Rimo de verhalen van drie generaties

Als Djé-Rimo via YouTube terechtkomt bij de video’s van Def Poetry Jam, is hij meteen onder de indruk. Hij rapt al vanaf zijn twaalfde, maar dit is zijn eerste kennismaking met de wereld van spoken word. Het gedicht van zangeres Erykah Badu, Friends, Fans and Artists Must Meet, blijft hem nog lang bij. De twintiger is zo geïnspireerd dat hij denkt: dat kan en wil ik ook doen. Een tijdje combineert hij poëzie met muziek, maar nadat hij afgestudeerd is van de Herman Brood Academie, weet hij het zeker: hij wil zich volledig focussen op spoken word. “Daarin vond ik vrijheid”, legt hij uit. 

Op vrijdag 11 oktober treedt Djé-Rimo op tijdens Cerita Kita (onze verhalen), een avond in Felix Meritis in Amsterdam, waar Indonesische en Molukse voorouders met verschillende kunstvormen vereerd zullen worden. Zelf wil hij de verhalen en levenslessen van zijn Molukse (groot)ouders laten resoneren met het publiek. “De meeste mensen weten namelijk helemaal niks over onze geschiedenis”, vertelt hij lachend. “Laatst moest ik optreden in Rotterdam en toen zei een man tegen me: ik kende eigenlijk alleen het verhaal over de treinkaping. Mensen hebben een heel beperkt beeld van ons.” 
 
Als kind ziet de spoken word-artiest veel heftige beelden van protesten van de Molukse gemeenschap die uitgroeien tot rellen.“ Als je jong bent, denk je op een gegeven moment gewoon dat dat erbij hoort. Wij zijn boos, zo is het nou eenmaal. Maar nu ik ouder ben, probeer ik te begrijpen waar die emotie vandaan komt.” Hij hoopt dat zijn werk ervoor zorgt dat mensen meer begrip voor zichzelf en de ander krijgen. “Ieder optreden dat ik doe, is mijn manier van een demonstratie. Hopelijk kan ik er veel mensen mee bereiken. Want als je weet hoe onze (voor)ouders behandeld zijn, denk je misschien wel: het is eigenlijk niet meer dan logisch dat ze boos zijn.” 

Foto: Nathalie Tamaëla

Djé-Rimo wil zijn publiek dus iets bijbrengen over de Molukse geschiedenis, maar tegelijkertijd wil hij zichzelf als kunstenaar niet in één hokje plaatsen. “Ik hoop dat mensen mij ook zien als een zoon en een vader. Mijn verhalen gaan over generaties en zijn daarom voor iedereen relevant. Ik wil dat mensen erdoor gaan reflecteren op hun eigen jeugd en band met hun ouders. Wie waren zij voordat jij geboren werd? En hoe zijn ze zo geworden?” 
 
De impact die generaties op elkaar hebben, is een terugkerend thema in het werk van Djé-Rimo. Het is daarom ook geen verrassing dat dit onderwerp centraal staat in zijn debuutbundel, Vuurvlieg, die hij op 27 oktober zal presenteren in Podium Mozaïek in Amsterdam. Vuurvlieg vertelt de verhalen van drie generaties: zijn opa, vader en hemzelf. “In wat voor ‘normaal’ zijn zij opgegroeid? En wat betekent dat voor hen?” Even zie ik een aarzeling, maar dan begint hij weer te praten. “Ik ben het kind van een drugsverslaafde. In de jaren 70, 80 en 90 was er in Nederland een drugsepidemie. Veel mensen weten het niet, maar de Molukse gemeenschap is hier heel hard door geraakt. Ik dacht vroeger dat elke oom gebruikte – zo normaal was het.” 
 
Nu probeert hij daar gesprekken over te voeren met zijn moeder. Hoe is iedereen verslaafd geraakt? “Er wordt niet veel over gesproken, maar ik vind wel dat het daar tijd voor is. Het gaat namelijk om een hele generatie en dat gebeurt niet zomaar. Ze hebben heel wat klappen moeten opvangen: ze zijn als tieners opgegroeid in voormalige concentratiekampen, met ouders die oorlogsslachtoffers zijn en zeggen dat je tijdelijk in Nederland bent. Zonder iemand zwart te maken, probeer ik in mijn boek te vertellen wat ik gezien heb." 

Benieuwd geworden naar het werk van Djé-Rimo? Luister dan naar dit fragment van Met Mandy (ZWART).