Verhalen van de onderkant

1966. Vraag een inwoner van Zuid-Limburg maar wat dat jaar voor de regio betekende. Staatsmijn Maurits werd op één april definitief gesloten, nadat toenmalige minister van Economische Zaken Joop den Uyl in december een jaar eerder aankondigde dat alle staatsmijnen zouden verdwijnen. Het gevolg van die beslissing: werkloosheid en het leeglopen van de mijnstreek.

Tales from the downside (2007) van filmmaker Patrick Bisschops is een tijdscapsule naar de provinciale counter culture die deels ontsproot uit de gevolgen van die beslissing. Het ongenoegen over de impact van de mijnsluiting op de omgeving is twee generaties later nog steeds voelbaar onder de jongeren in Zuid-Limburg. De cijfers liegen er niet om: 18 procent van de jongvolwassenen in Heerlen is aan het begin van het millennium werkloos, voor kans op vooruitgang reist men naar andere delen van het land. Desondanks (of misschien juist daarom) ontstaat er een bruisende lokale muziekscene, waarin een combinatie van metal- en punkbands zich verenigt onder de naam Mijnstreek Oost Crew (M.O.C.). We volgen onder andere Tom, de frontman van band Progress, die naar Den Haag verhuisde voor meer werkgelegenheid maar er niet kan aarden. Zijn band en heimwee naar zijn geboortegrond trekken hevig aan hem, hij steekt zo veel mogelijk tijd in zijn muziek. 

De docu ontving destijds nogal wat kritiek. Kijkers uit de regio waren niet gediend van de manier waarop de sfeer van Zuid-Limburg werd afgeschilderd en vonden dat Bisschops niet genoeg van de werkelijke cultuur rondom M.O.C. liet zien. Niet geheel onbegrijpelijk: de jongens die hij volgt vinden zichzelf wel heel zielig, en de troosteloosheid van de omgeving wordt in elk shot benadrukt. Maar het beeldmateriaal van de energieke shows maakt veel hiervan weer goed, omdat duidelijk wordt hoe toegewijd zowel muzikanten als hun jonge publiek zijn. Zo wordt Tales from the downside toch een uniek portret van een alternatieve jongerencultuur in een vaak vergeten stukje Nederland.