Ga

Wat is een stad zonder jongeren?

Wat als alle jongeren uit de stad zouden vertrekken? In de voorstelling The City She Loves Me  van theaterorganisatie WAT WE DOEN worden drie jonge mensen gevraagd mee te werken aan een film over de waarde die zij toevoegen aan de stad. Al snel blijken de volwassen filmmakers een heel ander beeld te hebben van de jongeren dan zijzelf. Actrice Laurien van Rijswijk wisselt op het podium tussen de rol van jongere en scenarioschrijver. Ik bel met haar tussen de repetities door.  

Foto bio

Seshiekela Moerlie

Geplaatst op dinsdag 14 januari 2025

“Ik ben momenteel in een buurthuis, dus als je me niet goed kunt verstaan, moet je het even zeggen” , begint Laurien ons gesprek. Op de achtergrond hoor ik mensen zacht tegen elkaar praten. Ze is daar voor de repetities van The City She Loves Me, want hoe kun je een voorstelling maken over Rotterdamse jongeren, als je ze niet echt ziet en spreekt? “Om het kwartier loopt er iemand de repetitieruimte binnen. Er is heel veel bedrijvigheid hier, maar dat is ook lekker. We maken de voorstelling juist voor deze mensen, dus dan is het heel gek om ergens in een chic theater met rood pluche te repeteren. Dat past gewoon niet.”

The City She Loves Me  is de derde voorstelling van het Rotterdamse theatergezelschap WAT WE DOEN in het drieluik over jongeren in de stad. Het eerste  deel (Angry Young Men, 2022) ging over jongeren die vanaf hun geboorte al 3-0 achterstaan, omdat ze uit een achterstandswijk komen of in armoede zijn opgegroeid. Het tweede deel (So Far So Good, 2023) ging over de coronarellen. En deze nieuwe voorstelling gaat over beeldvorming: hoe kijken volwassenen naar jongeren? En wat voor impact heeft dat op hoe we (niet) met elkaar omgaan? “We kijken ook specifiek door de bril van kunstenaars naar deze jongeren”, legt Laurien uit. “Wat voor beeld vormen wij van hen in films of series?”

Actrice Laurien van Rijswijk staat tegen een witte muur. Ze draagt een blauwe overal en haar haar in een knot.
Foto: Liz van den Akker

In de voorstelling wisselen acteurs Laurien van Rijswijk, Urmie Plein en Mees Hilhorst voor je ogen telkens tussen de rol van de jongeren en de filmmakers. “Terwijl we op de vloer staan, hebben we gesprekken met onze eigen jongeren.” Samen maken ze een fictieve film over jonge mensen in de stad, maar dat verloopt allesbehalve soepel. “Er wordt niet naar elkaar geluisterd en er worden veel aannames gedaan. Daardoor komen ze moeilijk tot een écht gesprek.” 

Naast jongere speelt Laurien ook de scenarioschrijver van de film waar ze samen aan werken. “Ze is heel erg overtuigd van het feit dat ze de jongeren begrijpt, doordat ze zelf ook jong is geweest. Ik kan echt wel putten uit mijn eigen ervaringen, denkt ze. De rest van haar inspiratie haalt ze uit series, in plaats van daadwerkelijk naar de bron te gaan.” De actrice vertelt dat ze zich niet identificeert met de rol, ondanks dat ze net als haar personage kunstenaar is. “Maar het is wel interessant om na te denken over hoe ik in mijn werk naar de nieuwe generatie kijk.”

Ik vraag Laurien hoe de filmmakers in The City She Loves Me  naar jongeren kijken. Als antwoord schetst ze een scène: “Eén van de schrijvers zegt dat die een ‘gave’ scène heeft geschreven over een jongen die in armoede leeft en zijn tas met drugs kwijt is. Overal op de vloer ligt rotzooi en het huis is heel smerig. Als de jongeren dit horen, vraagt één van hen waarom het zo vies is. De schrijver antwoordt vervolgens dat kunst de kijker meteen moet pakken. In een oogopslag moet duidelijk zijn: dit is armoede. De jongen geeft aan dat arm zijn niet gelijkstaat aan onhygiënisch zijn.” Beide groepen komen moeilijk tot een consensus, want zijn ze nou kunst aan het maken of de werkelijkheid aan het vertellen? En waar ligt die grens dan?

Jongeren zijn essentieel voor de stad

Laurien van Rijswijk

De voorstelling zet je aan het denken over wat er gebeurt als we niet meer naar elkaar luisteren. Stel dat alle jongeren uit de stad vertrekken, omdat ze niet langer gehoord worden. Wat gebeurt er dan? Ik stel diezelfde vraag aan Laurien. “Dan verliezen we alle kleur, het leven, feestjes, lol, lach en humor. Die woorden koppel ik er echt aan sinds ik bezig ben met deze voorstelling. Ineens valt het nog meer op hoe essentieel zij zijn voor de stad. Soms denken we dat hun wereld zich vooral online afspeelt. Maar nee, het is gewoon ook op straat en in buurthuizen. Daarom moeten we voor deze plekken – en voor hen – blijven zorgen.” 

Ondanks de mooie woorden van Laurien, eindigt het theaterstuk niet heel hoopvol. “En dat is denk ik goed”, concludeert de actrice. “Daardoor dacht ik voor het eerst: fuck, wat gebeurt inderdaad er als we de ander telkens de mond snoeren? Ik kan me voorstellen dat het publiek met een kleine knoop in de maag naar de foyer gaat. Hopelijk worden er daardoor veel gesprekken gevoerd over hoe we wél tot elkaar kunnen komen, want dat is hard nodig.”

The City She Loves Me  van WAT WE DOEN is van 14 februari tot en met 25 april te zien door het hele land. 

Foto bio

Seshiekela Moerlie

Gaat het liefst iedere ochtend naar de film. En luistert met plezier elke dag naar dezelfde playlist: een mix van queer pop en Indonesische liedjes.

Op de hoogte blijven?

Schrijf je in voor de NPO Cultuur nieuwsbrief en ontvang iedere vrijdag mooie, inspirerende eninteressante tips. Van kunst tot film en van muziek tot theater, zo hoef je niets meer te missen!