Love Wedding Repeat: is de trending Netflix romcom écht zo leuk?

Fictie reviews

Heerlijk wegzwijmelen bij een feelgood over een zomerse bruiloft vol mooie mensen in het romantische Rome: geen wonder dat de nieuwe Netflix-titel Love Wedding Repeat trending is. Maar ergens in deze romcom gaat iets volledig mis.

“Have you ever thought if just one thing in history had changed, then you wouldn’t exist? Life all comes down to chance.”

Voor iedereen die lekker gaat op romantisch vermaak, heeft Love Wedding Repeat alle ingrediënten voor een heerlijk filmavondje. Een aantrekkelijke guy en girl, mucho chemie, een zomerbruiloft, een prachtig kasteel in Rome, een bruidstaart, champagne, prettig gestoorde gasten en een blik vol taferelen die compleet die uit de hand lopen. Maar helaas, deze middelmatige romcom gaat bij mij niet op repeat.

Boy meets girl, boy verpest eerst date

Deze remake van de Franse film Plan de table draait om Jack (Sam Claflin), een sympathieke softie die tijdens de openingsscène het meisje van z’n dromen laat lopen nadat hun date door een stom toeval wordt verstoord. Gelukkig krijgt hij een paar jaar later opnieuw een kans. Jacks zus trouwt in Italië en Dina (Olivia Munn) is een van de gasten. En single. En nog net zo prachtig.

Maar weer gooit stom toeval roet in het eten. Op de bruiloft staat namelijk ook ineens de coke-snuivende ex-lover van Jacks zus op de stoep met wie hij snel af moet rekenen. Het liefst met een slaapmiddel in z’n drankje, aldus zuslief (lang verhaal). En laat nou door wéér een stom toeval dat slaapmiddel in het glas van een ander terechtkomen. Plan mislukt, chaos alom. Geen happy end voor Jack en Dina.

'Toeval is een echte klootzak'

De stem van een actrice die érg op die van Judi Dench lijkt, vertelt je aan het begin van de film dat ‘het toeval een echte klootzak kan zijn’. Vooral als het om de liefde draait. Was het drankje namelijk wél in de juiste beker beland, dan waren Jack en Dina nu misschien een setje. Een inkoppertje (iets met kansen grijpen wanneer je kan) waarmee de makers de film opsplitsen en ons een alternatieve versie van de bruiloft laten zien.

Debussy en piemelgrappen

Helaas gaat vanaf die switch de rek uit Love Wedding Repeat. Verrassingen zijn er niet meer (of voel je al van kilometers aankomen) en tsja, die 'grote belangrijke levensles' is inmiddels wel binnengekomen. Komt bij dat de geforceerde piemelgrappen, het clichégehalte van de prettig gestoorde gasten, de voorspelbaarheid, de plotgaten én constant aanwezige klassieke tunes rap beginnen te jeuken. Claire de Lune is een prachtig stukje muziek, maar Debussy zou zich omdraaien in z’n graf als hij wist dat z’n grootste hit is gemonteerd onder een idiote ‘ik-ben-zo-onzeker-over-de-grootte-van-mijn-piemel’-scène.

Dit biertje slaat dood

Jammer wel, want de overwegend Britse cast is best leuk om naar te kijken. En de speech van ‘bruidsmeisje’ Bryan (Joel Fry) kan echt in de top 10 van meest vermakelijke cringe-momenten van het jaar. Het is echter de overbodige plotswitch die maakt dat alle potentie van Love Wedding Repeat doodslaat als een lauw biertje. Waardoor de film ook niet onder de noemer ‘verstand op nul en lekker achteroverleunen’ valt. Doe mij dan maar liever een komisch toppertje à la Dodgeball of Anchorman die tenminste vanaf minuut één consequent in zijn flauwheid is. En sterker.