Tip van Alma Mathijsen
Kinan Azmeh maakte een liefhebbend weekdier van me
Meteen bij de opening van de documentaire ben ik verkocht. De klarinettist Kinan Azmeh vertelt hoe hij iedere keer op vliegveld JFK zodra hij zijn Syrische paspoort laat zien wordt weggeleid naar een kamer aan het einde van de terminal. Daar moet hij urenlang wachten met mensen uit Palestina, Soedan, en Irak; allemaal mensen uit landen die net als hij als ‘de anderen’ worden bestempeld. Azmeh stelde zich voor hoe iemand in de kamer begon te neuriën, hoe langzamerhand iedereen aansloot. Hoe het daarna doorvloeide naar het vliegveld, en door-echode naar andere vliegvelden overal ter wereld. Welkom in het brein van Kinan Azmeh, de zachtaardige klarinettist die mij veranderd heeft in een liefhebbend weekdier.
‘Ik zeg altijd tegen mensen: kijk gewoon om je heen en volg de liefde. Dan omring je jezelf met mensen die van jou houden of van je werk. Daar ga je dan verticaal de grond in graven, weet je wel? En daar plant je een wortel.’
Met zijn grote ogen knippert hij traag, alsof hij de wereld ermee kan resetten. En ik neem ieder woord van hem aan. We volgen hem in zijn werkende leven maar ook in zijn huis in Brooklyn, New York, waar hij met zijn vrouw en zoontje woont. Hij heeft violist en componist Layale Chaker op een uitzonderlijke wijze ontmoet, die naadloos aansluit bij zijn kijk op het leven. Azmeh zou samen spelen met The National Palestinian Symphony Orchestra in Palestina, maar bij de douane van Jordanië was oponthoud. Het orkest werd in tweeën gesplitst. Ze pakten allemaal hun instrumenten op en speelden Schumanns Cello Concert, ook al konden ze elkaar niet zien maar alleen horen. Toen ze uiteindelijk samen kwamen, sloeg de vonk over.
Azmeh weigert dat tragedies zijn levensloop bepalen, hij verkiest de muziek, waarmee hij zijn stem veel verder uit kan dragen. In de credits van de film bedankt hij als eerste zijn klarinet. Dat zegt genoeg.
