Belfast: wat is er zo bijzonder aan deze grote Oscarfavoriet?

Fictie reviews

Een zwartwit-film over opgroeien in Noord-Ierland tijdens een gewelddadig conflict tussen de protestanten en katholieken? Het zou een zwaar depressief oorlogsdrama op kunnen leveren. Maar het voor zeven Oscars genomineerde Belfast is allesbehalve dat.

Belfast neemt je in stijlvolle zwartwit-beelden mee in de jeugdherinneringen van de regisseur zelf, Kenneth Branagh. Hij groeide op in een arbeiderswijk van Belfast en maakte rond zijn tiende de sociale onrust en het toenemende geweld tussen de katholieken en de protestanten mee, de Troubles. Ook in zijn eigen gezellige volkswijk, waar beide groepen vredig naast elkaar wonen, zien we in de film hoe rellen uitbreken. Buddy's ouders ouders ruziën met elkaar over wat te doen: pa (Jamie Dornan uit Fifty Shades) wil niet meevechten en emigreert het liefst zo snel mogelijk naar Engeland of zelfs Australië. Maar ma (Caitriona Balfe uit Outlander) zegt 'hell no' en blijft het liefst in Belfast. De situatie is er misschien kut, maar het is hun thuis, haar beide lieve ouders leven daar (Judi Dench uit Skyfall en Ciarán Hinds uit Game of Thrones) en in een ander land zullen ze als immigranten als trash behandeld worden.

Een lach, een traan en een zingende Jamie Dornan

Bijzonder aan Belfast is dat je deze verschrikkelijke periode vanuit de ogen van een kind beleeft die natuurlijk niet alles kan bevatten zoals volwassenen dat doen -knap gespeeld door de jonge Jude Hill. Een kind dat tussen alle shit door ook gewoon z’n huiswerk moet maken, verliefd is op een mooi klasgenootje, samen met z’n leuke opa en oma bespreekt hoe hij dat meisje imponeert en met z’n ouders, broer en grootouders magische momenten in de bioscoop beleeft. Er is geweld, maar er is vooral leven, liefde, de dagelijkse gangetjes, ruzietjes en buurtfeestjes.

Té zwart-wit?

Dat levert de kritiek op dat de film te licht, te oppervlakkig, te nostalgisch en sprookjesachtig omgaat met zo’n complexe en pijnlijke geschiedenis. Van de echte ‘troubles’ en politieke standpunten krijg je weinig mee. Toegegeven; Branaghs familie heeft met hun prachtige tolerante houding iets mythisch en onrealistisch. Weet je helemaal niets over deze geschiedenis, dan ervaar je de ontbrekende stukjes als een gemis. Maar door de ogen en herinneringen van een kind, pik ik het. En dan is het vooral de warmte en liefde tussen deze sympathieke familieleden dat je bijblijft -die by the way echt wel voelen én voelbaar maken wat er allemaal op het spel staat.

Kortom: mooi verhaal, mooi geacteerd, mooie beelden, mooie muziek en een bonuspunt voor de speelduur van anderhalfuur, ook weer eens lekker.