Tip van Alma Mathijsen
Heerlijk wonen in de vrouwenflat
Dit is een hopeloos verouderde mening. Die iedereen al een triljoen keer heeft gehoord, maar ik ga het toch zeggen: Ik word niet goed van de wildgroei aan kletspodcasts. De hoeveelheid ervan doet me duizelen, een oneindige modderstroom die niet tegen te houden lijkt. Vooral mannen zijn erg goed in kletsen over helemaal niets. Onvoorbereid schuiven ze achter de microfoon, dat houdt het lekker laagdrempelig, openen de mond en een uur later heeft helemaal niemand iets geleerd.
Het is om die reden dat ik zo van DOCS hou. Een wekelijkse podcast waarin verdiepende verhalen telkens door andere makers te beluisteren zijn. De afleveringen zijnstrak geregisseerd, worden begeleid door muziek, en ieder woord dat gesproken wordt is zorgvuldig afgewogen. Elke keer ben ik weer compleet verrast door het onderwerp. Zoals de documentaire De vrouwenflat, waar ook een tentoonstelling bij is gemaakt die te zien is in de OBA Roelofhartplein (24 mei -13 juli 2025) in Amsterdam.
Door de eeuwen heen wildenvrouwen alleen wonen, dat deden ze al in de late middeleeuwen op het Begijnhof in Amsterdam. Dan hoefden ze niet het klooster in, konden ze het gezinsleven ontvluchten, en leefden ze als buren in gezelligheid samen. De documentaire neemt de luisteraar mee door de tijd. Flats voor werkende vrouwen - met bijnamen als de Hunkerbunker en de Poezenflat - verrezen in het midden van de vorige eeuw. Het is bevrijdend om te luisteren naar de verhalen van vrouwen die hun leven anders hebben ingericht dan de maatschappij van hen verlangde.
