Tip van Alma Mathijsen
Yorgos Lanthimos is op zijn best met Efthimis Filippou
Mia is razend. Razend op haar moeder die consequent scheldt en drinkt, razend op haar voormalige beste vriendin, razend op het gegeven dat ze ooit geboren is en zich door het leven heen moet ploeteren zonder dat ze daar ooit om heeft gevraagd. Het is de razernij van een vijftienjarige die iedereen die ooit vijftien is geweest heeft gevoeld. Prachtig gevangen in Fish Tank (2009).
Alma tipt: Fish Tank
Mia groeit op in een flat in een buitenwijk van Londen waar het nooit stil is, als er geen muziek door de muren heen tettert, zijn het de buren die bekvechten. Het enige dat Mia kalmeert is dansen, dat doet ze uitsluitend als niemand kijkt, in een verlaten appartement, op zelfgekozen muziek, terwijl ze cider drinkt. Haar dansroutines breken mijn hart, ze zijn niet heel sterk, ze draait bijna houterig mee op de beat, maar ze doet haar best. Ze is geoefender in schelden en intimideren, maar in de waterig blauwe flat waar niemand anders komt schittert haar eigen hoop op een andere wereld door de ramen.
Wanneer haar moeder een nieuwe vriend krijgt die interesse voor haar toont, durft Mia te geloven dat haar leven een andere route kan nemen. Misschien hoeft ze niet te eindigen als de flatbewoners, die nooit meer wegkomen uit deze buurt, verstikt door armoede, alcohol en afgunst. Conner leert haar hoe ze een vis moet vangen met haar blote handen. Hij laat haar luisteren naar Bobby Womack’s versie van California Dreamin. Hij laat haar zien dat er een wereld bestaat die groter is dan de buitenwijk waar ze zo vast lijkt te zitten.
De schaapskleren gaan uit wanneer Mia voor hem danst, nooit eerder liet ze aan iemand zien waar ze zo hard aan werkte. Niet langer op haar eigentijdse muziek, maar op het nummer dat Conner voor haar draaide. Niemand leek om te kijken naar naar Mia. Hij heeft haar vertrouwen ruimschoots gewonnen. Een klassiek verhaal ontvouwt zich. Hij kan zich niet meer inhouden en vergrijpt hij zich aan het meisje. Juist hij misbruikt het kind waar niemand anders oog voor had.
Regisseur en scenarioschrijver Andrea Arnold laat een uitzichtloze situatie op zijn aller realistisch zien. Zonder opfleuringen, maar ook zonder het zwartgallige nog zwarter te kleuren. Want aan het einde schijnt alsnog hoop door de spijlen van de galerijflat.
