Tip van Alma Mathijsen
Een festival op pluche
Alles is een festival. De zomer ramt aan de deur, bloeiende jasmijn ontploft in de straten, lauwe wijn glijdt door de kelen. Misschien wel mijn lievelingsfestival is reeds losgebarsten. Daarvoor hoef je geen slaapmatje mee te zeulen, niet boven een riekende dixi te hangen, en zelfs geen ladingen bier tot je te nemen. Dit festival vindt plaats in het theater. Mijn kaarten voor het Holland Festival zijn allang binnen. Ik zie het meest uit naar The Brotherhood van Carolina Bianchi. Van haar ben ik sinds haar vorige voorstelling Cadela Força een enorme fan. Daarin nam ze aan het begin de rapedrug GHB tot zich en vertelde dat ze voor zou lezen uit de stapel papier naast haar. Daarop stond een opsomming van alle vrouwelijke kunstenaars die ooit verkracht zijn. Ze las net zo lang door tot ze out ging. Het is werkelijk het beste wat ik ooit heb gezien.
Maar ik wil nog meer zien. Ik wil alles uit dit festival halen. Dat gaat alleen maar als je weet wat de moeite waard is. Daarvoor heeft Eva Koreman een oplossing. In het programma Holland Festival praat ze met acteur Daniël Kolf, hij is onlangs genomineerd voor een Theo d’Or, de grootste Nederlandse theaterprijs, voor zijn hoofdrol in De dood van Benny Simons. Hij is naar een aantal voorstellingen geweest, en praat op eerlijke en bevlogen wijze over wat hij zag. Als hij over zijn eigen leven vertelt, wordt het zelfs breekbaar. Kolf is opgegroeid in Suriname en verhuisde op zijn achttiende naar Nederland om te studeren aan de toneelschool.
‘Wanneer was het moment: ik voel me thuis?’
‘Eigenlijk ben ik daar nog steeds mee bezig. […] Ik voel me wel gezien, ik voel me begrepen. Maar het voelt nog niet als thuis, als ik daar echt eerlijk over mag zijn.’
Tot mijn schaamte had ik nog nooit eerder van Daniël Kolf gehoord, maar na zijn liefdevolle blik op de voorstellingen die hij zag, zal ik velen malen beter opletten.
