Niks lekkerder dan een stukje heerlijk vormgegeven geschiedschrijving. Helemaal als niemand minder dan Cate Blanchett de hoofdrol voor haar rekening neemt.

Na een afwezigheid van ruim vijfentwintig jaar – toen ze als beginnend actrice te zien was in de vrij onbekende series Burned Bridge en Bordertown – is Cate Blanchett weer terug op het kleine scherm. Niet alleen speelde ze begin dit jaar een rol in de Australische miniserie Stateless, Blanchett steelt ook de show in het politieke drama Mrs. America. Voor FX kruipt ze – zeer verdienstelijk – in de huid van de aartsconservatieve tegenstander van de 70’s vrouwenbeweging: Phyllis Schlafly. Onlangs hengelde zij voor die rol ook een Emmy-nominatie binnen en daar kun je – na het zien van dit stukje heerlijk vormgegeven geschiedschrijving – alleen maar instemmend bij knikken.

Dit is een stukje heerlijk vormgegeven geschiedschrijving.

Phyllis Schlafly

Het zijn de jaren ’70 en het conservatieve patriarchaat draait op volle toeren. Het mag een godswonder heten dat mannen – tussen al het badineren van vrouwen door – nog tijd hebben om daadwerkelijk iets constructiefs bij te dragen aan de samenleving. Het is in deze wereld vol male chauvinist pigs dat Phyllis Schlafly als republikeinse kandidate voet aan de grond probeert te krijgen in het Amerikaanse congres. Een pittige klus, want nagenoeg elke man die haar pad kruist bindt haar het liefst een schort voor, leest haar de les of wil haar – met de kont naar achteren – over zijn bureau vouwen om te laten zien dat hij de zilverrug op de apenrots is. Nogal vermoeiend allemaal. Je zou denken dat Schlafly door deze giftige mannelijkheid rechtstreeks in de armen van de opkomende vrouwenbeweging gejaagd zou worden, maar niets is minder waar. Ze heeft een broertje dood aan de equal rights movement en ziet de sympathisanten slechts als een stel sacherijnige, militante lesbiennes die mannen haten. Ja, die Phyllis was vast heel gezellig op feestjes. Verblind door een soort latent stockholmsyndroom kiest ze proactief de kant van ‘de mannelijke vijand’ en werpt zich met haar lobby op als het kryptonite van de vrouwenbeweging.

De bloeddruk van de wat conservatiever ingestelde seriekijker zou hier onder kunnen lijden.

Feministische Mad Men vibe

Ondanks dat Mrs. America is gebaseerd op de verhalen van bestaande personen is de boel natuurlijk wel enigszins geromantiseerd. De bloeddruk van de wat conservatiever ingestelde seriekijker zou hier onder kunnen lijden, want Phyllis Schlafly komt niet per se heel erg lekker uit de strijd. Ik waarschuw maar even, dan kun je je bloedverdunners alvast klaarzetten. De ‘kleur’ van Mrs. America is wellicht verrassend, aangezien FX lange tijd onder dezelfde merkenparaplu te vinden was als de nieuwszender die Trump dagelijks van nieuwe frisse ideeën voorziet. De anchors van Fox News beginnen doorgaans al te schuimbekken als het over ‘baas in eigen buik’ of andere progressieve feministische standpunten gaat. Hoe dan ook, ik ging er in ieder geval heel lekker op. Niet in de laatste plaats, omdat het een beetje die Mad Men-achtige vibe heeft. Al zal de aanwezigheid van John Slatterly – Don Draper’s sidekick in Mad Men – daar wellicht ook wat mee te maken hebben. Ook leuk om Uzo Aduba – Crazy Eyes in Orange Is The New Black – eens in een wat serieuzere rol te zien. Als Shirley Chisholm – de eerste zwarte vrouw die een gooi deed naar het presidentschap – is zij één van de vrouwen die Phyllis Schlafly van tegengas voorziet. Ze probeert als een gepantserde Hummer dwars door het establishment heen te denderen en daar kun je alleen maar voor applaudisseren. Het zorgt voor een lekkere ‘good vs evil‘ en dat is altijd smullen. Nu is het alleen nog aan jou als kijker om een kant te kiezen.

• FX (2020)
• Biopic over de conservatieve Phyllis Schlafly: het kryptonite van de vrouwenbeweging
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel