Een onoverwinnelijke zomer

‘Hartje winter ontdekte ik in mezelf een onoverwinnelijke zomer.’ Met die poëtische woorden van de Franse schrijver Albert Camus begint de documentaire O Amor É Único (2018) van Marina Meijer. We volgen de tachtigjarige Dona Alva, een stoere dame met de bijnaam ‘de machovrouw’. Alva heeft net haar man verloren na een lang en liefdeloos huwelijk en verlaat hun boerderij om naar het centrum van het aanliggend bergdorpje te verhuizen. Daar is ze vastbesloten om nu het nog kan de liefde van haar leven te vinden. Tussen de dorpskerk en het café, met een weelderig berglandschap op de achtergrond, valt haar oog op haar veertig jaar jongere klusjesman. Hoewel haar familie zich zorgen om haar maakt en de klusjesman niks van haar avances moet hebben, houdt Alva zich koppig vast aan haar gevoelens.

Toen deze docu in 2018 op IDFA in première ging, leek het me een grappig, apart portret over een oudere vrouw die haar vervlogen jeugd niet los kan laten. Ik was echter getroffen door de vele emoties die Dona Alva in mij opriep. Want haar onhandige zoektocht naar liefde in de zogenoemde ‘winter van haar leven’ wordt door Meijer diep serieus genomen en roept bovendien de vraag op waarom Alva’s verlangen naar romantiek en passie zo makkelijk door haar omgeving wordt weggewuifd. Want hoezo vindt iedereen Alva een oud besje met ijdele hoop, in plaats van een dappere vrouw die ondanks wat haar omgeving zegt, vasthoudt aan een universele behoefte? En is het eigenlijk niet een wonder dat het haar lukt hardop uit te spreken wat haar op ‘t hart ligt, na zo’n lange tijd gebukt gaan onder de dwangbuis van conservatief christelijke tradities? Of Alva nou slaagt in haar jacht op de liefde of niet, de documentaire laat zien dat die zoektocht op zichzelf al moedig is. Uiteindelijk kun je niets anders dan keihard voor Alva juichen.

Een onoverwinnelijke zomer