Achter de schermen: als reizend redacteur door Marokko

"Als redacteur kom ik op bijzondere plekken en ontmoet ik mínstens zulke bijzondere mensen..."

Door: Peggy Schleeper

Als reizend redacteur voor 3 op Reis kom ik op bijzondere plekken en werk ik vaak samen met mínstens zulke bijzondere mensen. Gidsen, agenten, vertalers, fotografen, (eind)bazen, barmannen, biologen en vele anderen zijn vaak voor een paar dagen part of the team. Tijdens mijn meest recente reis - door Marokko - had ik ’t genoegen om met woestijnnomade Tahar samen te werken.

Nomade Tahar zou ons meenemen naar zijn groene oaseproject, midden in de Marokkaanse Sahara. Maar voordat het zover was, moesten we eerst nog even wat 'mannetjes' overtuigen van onze goede bedoelingen…

“If you need to get it, you need to give it”

Ik had Tahar El Ammari pas net in levenden lijve ontmoet toen hij me bovenstaande levensles zo – hop - in de schoot wierp. Hij en ik liepen net het kantoortje van de gendarmerie in M’hamid uit, omdat ik (zoals wel vaker) verhitte mannetjes moest uitleggen wie we wel niet waren en wat we wel niet dachten te komen doen. Dit was de dag daarvóór namelijk ook het geval, in Tamegroute:

Maar goed. Terug naar verhit M’hamid, waar de temperatuur niet alleen door de hitte van de Sahara hoog opliep... Cameraman Marnix en Regisseur Mark waren nog geen vijf minuten mooie shots in het dorp aan het draaien, toen er een boos kijkende man op hen af kwam. Ik en onze vertaler Monsieur Ali probeerden de man uit te leggen wie we waren en wat we kwamen doen. Hij in het Arabisch, ik in gebrekkig Frans wel te verstaan: “Nous sommes une équipe de télé Neérlandaise? D’une program de promotion de tourisme et de culture Maroccain aux Les Pays Bas?” La la la la. We gooiden al onze papieren, vergunningen en charmes in de strijd. Maar helaas. Het mocht niet baten. De man begon druk te bellen en bleef heel boos kijken. 

Inmiddels stond heel (mannelijk) M’hamid om ons heen toen er plotseling in alle chaos, een witte 4x4 naast ons tot stilstand kwam. Tahar zat achter het stuur en lachte zijn afgebrokkelde, bruine tanden zwoel bloot.

Na onze vlugge begroeting nam hij de touwtjes in handen. Tahar leek wel een woestijnprins; hij kende deze mannen en zij kenden hem. Maar ondanks zijn goede verstandhouding met de boze man was het probleem nog niet opgelost. De man toonde geen begrip en Marnix en Mark konden nog steeds geen mooie shots maken. Zoals deze...

Er kwam nóg een auto aangereden. Onder begeleiding van een man in legeruniform stapte een gelukkig, vriendelijk uitziende man uit. De hoge pief was gearriveerd. Hij was de eerste die me een hand gaf en ons team welkom heette, nog voordat ‘ie enig papier had gezien. Lang verhaal kort: er bleek niet zo veel aan de hand te zijn. De hoge pief was zelfs blij dat we er waren en de tot dan toe boze man glimlachte eindelijk. Tahar en ik moesten alleen nog wel even langs ‘de mannetjes’ op het plaatselijke gendarmerie kantoor om wat papierwerk in te vullen.  

Gezien de taalbarrière tussen mij en de mannetjes in het kantoortje - en omdat een beeld universeel meer zegt dan duizend woorden - liet ik hen op mijn telefoon een ruwe montage van 3 op Reis in Gambia zien. De mannetjes keken adembenemend toe en vroegen vol ontzag aan Tahar of we zoiets hier óók zouden maken. Ze leken het haast niet te kunnen geloven, maar waren zichtbaar trots dat hun hoekje van de wereld centraal stond in ons programma. Samen waren de woestijnprins en ik een goed team. We kregen de gendarmerie volledig op onze hand. Zij blij, wij blij. Terwijl we het kantoor uit liepen, zei ik dat ik nog wat kon leren van zijn begripvolle houding naar de macho-mannetjes, waarop hij alleen maar zei: “If you need to get it, you need to give it”. En hij had gelijk.



Nog een blik achter de schermen werpen? Regisseur Emiel vertelde over zijn doordachte muziekkeuze!

Het oaseproject van Tahar gemist? Kijk 'm hier terug!

• Deel