Isle of Mull: Het land van reuzen, geesten en andere Schotse legendes
- Artikel
- 13 nov 2025
- 6 minuten leestijd
Voor wie houdt van natuur, stilte en onverwachte ontmoetingen met wildlife, is Mull een bestemming die weinig opsmuk nodig heeft. Geen toeristenmassa’s, maar pure, grillige schoonheid. Het wordt dan ook als een van de mooiste natuureilanden van de Binnen-Hebriden beschouwd.
De ferry van Oban naar Mull doet er amper drie kwartier over, maar voelt als een overgang tussen twee totaal verschillende werelden. Terwijl het vasteland achter je vervaagt, komen aan de horizon donkere heuvels en ongerepte kliffen tevoorschijn. Isle of Mull is ruig, leeg en tegelijk levendiger dan je zou verwachten. Met slechts 2.800 inwoners wordt hier het ritme van de dag eerder aangestuurd door het weer en de getijden dan door klokken. En dat weer verandert dan ook nog eens per uur. Routes worden bepaald door veerponten en dieren verschijnen waar en wanneer ze willen, soms midden op de weg.
Tobermory: jouw uitvalsbasis
De meeste reizigers beginnen in Tobermory, een kleine kustplaats in het noorden van het eiland. De haven ligt als een halve maan tussen de heuvels, met kleurrijke huizen die weerspiegelen in het water. Het contrast van de lieve huizen tegenover de ruige rotsen is al een plaatje op zich. Overdag hangt er de geur van zee en turf, wat een “Surf ‘n’ Turf” hier wel erg letterlijk maakt. ’s Avonds klinkt er altijd wel ergens een live folkband in een gezellige pub waar je verhalen kan delen met de inwoners die openstaan voor reizigers.
Tobermory is klein, maar praktisch: er zijn knusse B&B’s, er is een whiskydistilleerderij en genoeg restaurants serveren vissen die 's ochtends nog in het heldere water voor de kust zwommen. En over zeeleven gesproken, er vertrekken dagelijks boten om walvissen en dolfijnen te spotten. Vanuit hier kan je makkelijk het noordelijk deel van het eiland verkennen. Het vergt wel tijd om bij je bestemming te komen; de wegen zijn smal en kronkelig. Wil je ook het zuidelijk deel van Mull verkennen? Dan kan je beter een extra verblijf boeken in het havendorp Craignure.
Een Caribische baai, dolfijnen en de ‘reuzengrot’
Aan de westkust ligt Calgary Bay, een schitterende baai met Caribisch, helderblauw water en een wit zandstrand. Toegegeven, als je je voet in het water zet word je er snel aan herinnert dat dit niet de Cariben zijn: het water wordt hier jaarrond niet warmer dan dertien graden. Maar een voordeel ten opzichte van de meeste Caribische stranden, is dat het hier zelden druk is. Wil je direct wat Schotse cultuur meepakken? Je vindt hier een pad dat langs het strand omhoog slingert naar de Art in Nature Walk, waar Schotse kunstenaars sculpturen tussen de bomen hebben verstopt.
Vanaf de zuidwestkust kan je per boot naar Staffa, een onbewoond eiland dat eruitziet alsof het is opgebouwd uit orgelpijpen van steen. De basaltzuilen zijn zo symmetrisch dat ze haast onnatuurlijk lijken. In Fingal’s Cave galmt het geluid van de zee als in een kathedraal – surrealistisch en indrukwekkend tegelijk. Lang dacht men dat dit gesteente door mensen was gemaakt en vroeger dachten inwoners zelfs dat dit door reuzen was gebouwd. Allemaal onjuist, want dit is puur natuur.
Met wat geluk zie je onderweg naar Staffa papegaaiduikers of dolfijnen naast de boot zwemmen. Ook als je een boottocht maakt richting het eiland Coll of de Treshnish Isles, is de kans groot dat dolfijnen en bruinvissen je komen begroeten.
Wildlife onder het wateroppervlak
Mull is een paradijs voor natuurliefhebbers. En hoewel de natuur op land schitterend is, is die onder het wateroppervlak minstens net zo indrukwekkend. De kust is rijk aan zeeleven. In de baaien rond Croig en Tobermory kan je snorkelen tussen kelpwouden en zee-egels, terwijl boven je vaak grijze zeehonden hun kop boven water steken.
En in de lucht? Daar zweven de zeearenden. Met een spanwijdte van bijna tweeënhalve meter zijn dit imposante dieren om te zien.
De hoogste top van Mull en een machtige waterval
De enige ‘munro’ van het eiland, Ben More (966 m), domineert het eiland. De klim is pittig, maar het uitzicht is onbetaalbaar: een 360-graden panorama over de Hebriden. Op een heldere dag kan je zelfs het eiland Skye zien liggen.
Aan de westkust valt waterval de Eas Fors in drie etappes naar beneden, om uiteindelijk rechtstreeks in de Atlantische Oceaan te verdwijnen. De kracht van het water, gecombineerd met het uitzicht over zee, maakt dit een plek waar je vanzelf stil wordt.
Het gejammer van de ‘vrouw in de muur’
En dan Duart Castle. Dit kasteel lijkt rechtstreeks uit een horrorverhaal te komen, maar dat is het niet altijd geweest. Het werd gebouwd in de dertiende eeuw als prestigieus kasteel van de MacLean Clan. Het kasteel werd jarenlang in gebruik genomen, maar raakte uiteindelijk toch in verval. In 1911 is het kasteel opgeknapt.
Maar geesten? Die verjaag je niet zomaar in een opknapbeurt. Volgens een oude legende zou hier een prinses levend in de muren zijn gemetseld omdat ze was vreemdgegaan. Waar of niet, je zou haar gejammer nog altijd kunnen horen in de harde wind rondom het kasteel.
Wandelingen weg van de gebaande paden
Heb je langer de tijd dan een week? Dan loont het om verder het binnenland in te trekken. De Loch Ba Trail voert je langs een langgerekt meer dat omringd is door bergen en veenvelden – een plek waar herten vaak opduiken tussen de mistflarden. Vanaf de berg Ben Talaidh heb je een schitterend uitzicht over dit langgerekte meer.
Aan de zuidkust kan je de afgelegen Carsaig Arches bezoeken. Dit is weer een bijzonder natuurverschijnsel op Mull, vergelijkbaar met Staffa. Hier zijn natuurlijke bogen gevormd door eeuwenoude lavavelden. De hike ernaartoe is pittig, maar je krijgt het eiland er in zijn meest ruwe vorm voor terug.
En wie spirituele rust zoekt, stapt in Fionnphort op de ferry naar Iona. Dit kleine eiland was ooit het centrum van het Schotse christendom, maar voelt vandaag vooral tijdloos: witte stranden, een handvol bewoners, en een stilte die niet ongemakkelijk is, maar geruststellend.
’s Avonds, als de zon zakt en de lucht oranje kleurt, hangt boven Loch na Keal een rust die bijna hoorbaar is. De laatste boot komt binnen, het licht van Tobermory’s huizen weerkaatst op het water, en boven je gloeit de Melkweg. Op Mull leer je niet om meer te doen, maar om meer te zien. En dat is misschien precies waarom het zo blijft hangen.
Meer natuurparadijzen in het Verenigd Koninkrijk? Lees hier alles over Wainwright’s Lake District.
