Een actieve vulkaan af sleeën? Waarom niet!
- Artikel
- 11 aug 2022
- 10 minuten leestijd
Eerst klim je strak in pak in zo’n vijf tot zes uur tot een hoogte van 2847 meter. En dat op één van de meest actieve vulkanen die Chili kent: de Villarrica. Als je dan eenmaal genoeg hebt gehad van de dampende top, glij je er op je bips in sneltreinvaart weer vanaf.
Op zo’n 750 kilometer ten zuiden van hoofdstad Santiago vind je een idyllisch ogende vulkaan bij het dorp met dezelfde naam: Villarrica. Omgeven door een mooi bosrijk natuurgebied, met een rotsachtige onderkant en een witte punt. Maar het is niet zomaar een vulkaan met een kratermeer en vulkanische grotten...
Barst van de geschiedenis
In de boeken wordt een uitbarsting van deze Chileense krater voor het eerst vermeldt in 1558. Sindsdien zijn er in totaal 59 uitbarstingen vastgesteld. Wanneer de laatste was? Op 7 februari 2015. Kortom: deze vulkaan laat wel eens van zich horen. En nog vrij recent ook.
Rooksignalen
Daarom steekt er vrijwel altijd een typerende, rokerige pluim boven de opening uit. Zo eentje die zegt: “Kijk mij gevaarlijk zijn dan.” En dan te bedenken dat je deze actieve vulkaan gewoon op kan wandelen en er met een sleetje weer vanaf kan... Nou ja, ‘gewoon’. Vanwege de actieve status kan je er niet zomaar zonder begeleiding opklauteren. Experts kijken namelijk elke dag of de klim te maken is. Hierbij controleren ze de weersvoorspelling én de vulkanische activiteit van de Rucapillán, wat de Mapuche-naam is voor deze kanjer.
In actie
En als ze besluiten dat je mag gaan, wat staat je dan te wachten? 3 op Reis-redacteur Carmen ging je voor in dit actieve avontuur. Gelukkig voor ons kan ze het nog navertellen.
Je moet vroeg uit je nest als je deze vuurdoop aangaat. Al om zes uur of half zeven in de ochtend meld je je in thermo- of sportlegging en shirt bij de gidsen. Daar vul en controleer je je tas. Om honger en dorst te voorkomen en de tocht vol te kunnen houden, zorg je zelf voor voldoende water, lunch en energierijke snacks. Ook neem je een plastic zak mee, zodat je geen vuil achterlaat op de vulkaan. Voor welke tasinhoud de gidsen dan zorgen? Stijgijzers, een gasmasker, een extra paar handschoenen en een soort kontbeschermer, die je tijdens de sleerit naar beneden om doet. Juist, een kontbeschermer. Knapper word je er in elk geval niet van...
Marsmannetjespak
Verder wacht er bij de gidsen een beschermende uitrusting voor je. En ook die is behoorlijk sexy. Je hult je in een soort marsmannetjespak, dat bestaat uit een warme jas en broek, handschoenen – ook in de zomer – en natuurlijk stevige bergschoenen. En om dat af te toppen draag je een helm en gaiters, die je schoenen en de onderkant van je broek beschermen tegen vuil en kou.
Wat je verder bij je hebt? Een ijshaak in je hand en een plastic slee die aan je heup zit gebonden. Verder is het zelf je taak om een zonnebril, pet en nekwarmer (buff) mee te nemen om je te beschermen tegen de zon. En ja, we hebben de foto’s van deze flitsende outfits nog. Graag gedaan, hè!
Samen uit, samen thuis
Daarna ga je met een groep in een busje richting de vulkaan. Ja, een groep. Met per drie personen een gids. Dus lonely at the top ga je je hier niet voelen. Met een kwartier tot een halfuur rijden sta je dan aan de voet van de lavaberg. En voor je daadwerkelijk in een rijtje zigzaggend naar de kratermond mag klimmen, wacht je eerst een korte warming-up bij de stoeltjeslift, die op het moment dat Carmen begon aan haar klauterpartij helaas al jaren buiten werking was.
Lopen maar!
Onderweg is er niet veel tijd voor pauzes en rustig om je heen kijken, want je gids houdt een strakke planning en een constant looptempo aan. Dat betekent dat er om het uur zo’n vijf tot vijftien minuten pauze is voor jou om te eten, te drinken en… ergens op de vulkaan een plekje te zoeken om te poepen of te plassen. Heb je nog wat tijd over? Op goed geluk kan je dan ook even je handschoenen afdoen, je telefoon uit je tas grissen en snel wat kiekjes maken.
Op glad ijs
Denk je na wat uren lopen de top te zien? Dan vergis je je waarschijnlijk. Door de berg sneeuw die je onder de opening van de vulkaan ziet, is het inschatten van de afstand lastig. Het hoogste punt is verder weg dan je oog doet geloven. Als je eenmaal de sneeuw – of het ijs, afhankelijk van het seizoen – bereikt, wordt het lopen ook een behoorlijk stukje zwaarder. Je moet je aandacht erbij houden zodat je niet uitglijdt en goed het pad van je voorganger volgen. En dan maar hopen dat die het goed doet...
Terwijl je je een weg naar boven baant en je afvraagt hoelang het nog duurt, wordt de sneeuw langzaam steeds verraderlijker. Want wat deze vulkaan ook nog eens zo bijzonder maakt, is dat er zich rond de top een gletsjer op het oppervlak bevindt. Oftewel: je bevindt je op glad ijs.
Handige snufjes
Gelukkig zit hier iets voor in je rugtas. Wat dan? Crampons, ook wel stijgijzers genoemd. Dit hulpstuk met scherpe metalen punten bind je onder je schoenen voor extra grip op sneeuw of ijs. Go-Go Gadget!
En dan begint ook gelijk de looptraining. Want met deze ijzers hoor je je voeten net iets meer uit elkaar te zetten, zodat je niet je eigen tenen spietst. Ook demonstreren de gidsen wat je moet doen als je de steile helling afglijdt, namelijk een soort van katachtige trapbewegingen. Of Carmen dit ook even wilde proberen? Hell to the no. Bij haar kickte de paniek en valangst volledig in bij het zien van de afgrond en bij het idee dat ze daar mogelijk in kon sodemieteren. Een onvoorbereid praktijkexamen vallen en opstaan stond dus niet op het wensenlijstje.
Luchtje scheppen
Goed. Uiteindelijk kwam ze zonder vallen en opstaan aan de top, na zo’n vijf uur klimmen. Als je eenmaal daar bent, zit het zwaarste werk van de dag erop en wacht je een adembenemend uitzicht op de zes vulkaanburen en vele turquoise meren in de omgeving. Maar voor je hierdoor naar adem snakt, moet je wel nog even een gasmasker opzetten. Aan de schadelijke, zure dampen die uit de krateropening komen kan je namelijk beter niet al te lang blootgesteld worden.
Sleerit van je leven
Het is dan ook om deze reden dat je zo’n vijftien minuten aan de top blijft en daarna aan je weg naar beneden begint. Met het aanbreken van deze terugtocht, is het ook tijd voor de laatste gadget: de slee, die niet groter dan een rond verkeersbord is. Je loopt eerst nog een klein stuk nog naar beneden, maar mag vervolgens met je groep de gids achterna de diepte in. De gids zorgt er door als eerste te gaan voor dat er een glijbaan op het witte oppervlak ontstaat.
En vanaf hier gaat het alleen nog maar bergafwaarts. Oftewel: bips neer, handen op de slee en roetsjen maar. Hoe hard je gaat? Dat bepaal je zelf. Je kan namelijk met je voeten af en toe remmen en bijsturen en door achterover te leunen juist vaart maken. Na de barre tocht omhoog waarbij ze geconfronteerd werd met haar angsten, keek Carmen nog niet bepaald uit naar deze nieuwe uitdaging.
Fast & Furious
Ken je, in tegenstelling tot onze collega, totaal geen angst? Dan kan je op een behoorlijk snelwegtempo schuiven. Met zo’n steile helling is vaart maken namelijk geen probleem. Zorg dat je je vooraan in de groep bevindt. Anders zit je vast achter een voorganger die wellicht een wat lager Max Verstappen-gehalte heeft. Voor je het weet zit je die met je voeten om de tien meter vooruit te duwen, zoals Carmen dat moest doen. En dat is een onaangename pauze in de piek van je adrenaline-kick.
Op de momenten dat je wel als een Vin Diesel met een grote grijns op je gezicht de berg af suist, flitsen het witte oppervlak en de daarbovenuitstekende stukken vulkanisch gesteente je van links en rechts snel voorbij. Af en toe probeert je vervoersmiddel ook te driften, dus het is opletten geblazen dat je niet van het gebaande bobsleepad afwijkt. Want wat er dan gebeurt... Daar denk je liever niet over na. Nee, in plaats daarvan ga je als een blij kind en met meer moed dan goed voor je is door met de hobbelige capriolen. In Nederland vind je daarom niet zo snel een activiteit als deze. Of het hele pad zou met valmatten afgeschermd zijn.
Einde in zicht
Dat doe je tot er geen vlokje sneeuw meer te zien is. Want na zo’n twintig minuten in vol ornaat en sexy outfit sleeën is het tijd om je voeten weer het werk te laten doen. Gelukkig heb je er wel een heel stuk opzitten en wacht je enkel nog een korte wandeling van 25 minuten naar de voet van de Zuid-Amerikaanse vulkaan, terwijl de adrenaline-rush nog na-ebt.
De duur van je ritje hangt wel af van het seizoen: in de winter ligt er uiteraard veel sneeuw, tegen het einde van de zomer een stuk minder. Wel bieden de gidsen deze tour vooral aan in het hoogseizoen, namelijk in de Chileense lente en zomer. Daar loopt de zomer van december tot en met februari. Na februari is de meeste witte poeder als sneeuw voor de zon verdwenen en ligt de vulkaan er naakt bij.
Avontuurlijke attractie
Niet alleen in de zomer is deze vulkaan in de Andes een trekpleister. Van juli tot september – oftewel: in de Chileense winter – vind je een skigebied op de noordelijke hellingen van de Villarrica. Zoek je een nog groter avontuur? Maak je dan klaar voor een bungeejump uit een helikopter boven dezelfde vulkaan. You do you.
Het lot verder tarten? We nemen je mee naar een van de diepste, maar onbekendste kloven ter wereld.