‘The Barefoot Dutchman’ legt op blote voeten de oostkust van Australië af: “Alsof ik continu op scherpe legosteentjes loop.”
- Artikel
- 15 jun 2021
- 6 minuten leestijd
Met een volgeladen driewieler loopt hij de Australische wegen af richting Sydney. De Zeeuwse Anton Nootenboom is een maand geleden vertrokken uit Cairns en al bijna 500 kilometer verder. In totaal legt hij 2600 kilometer af. Al een behoorlijke uitdaging op zich, maar Anton doet daar nog een schepje bovenop: hij loopt het namelijk op blote voeten.
Everest zonder schoenen
Dit is niet de eerste keer dat de 34-jarige ex-militair zo’n verre tocht op blote voeten aflegt. In 2019 werd Anton namelijk de eerste persoon die de tocht naar Mount Everest Base Camp aflegde op blote voeten. Zonder enige voorbereiding of training ging Anton op pad om geld op te halen voor de gemeenschap in het gebied. “Ik vroeg mezelf af op wat voor manier ik zoveel mogelijk aandacht kon genereren. Er lopen namelijk zo veel mensen naar Base Camp. Ik woon in Sydney in een strandgebied en daar liep ik ook veel op blote voeten. Toen begon het lichtje te branden. Ik wist zeker dat nog niemand dat had gedaan en waarom zou je? Het is super oncomfortabel.”
Machocultuur
Zo ontstond zijn nieuwe recordpoging. Het huidige record voor langste wandeling op blote voeten staat op naam van een Ier die 2000 kilometer aflegde. Anton hoopt dat record te verbreken door er in Australië nog eens een schamele 600 kilometer aan vast te plakken. Dat doet hij niet zomaar, hij haalt namelijk geld op voor een goed doel dat zich focust op de mentale gezondheid van mannen. Een onderwerp dat vaak nog taboe is. “Zeker onder mannen heerst er een soort machogedrag: ‘je moet je niet aanstellen’ en ‘man up’. Het lijkt wel alsof emotioneel zijn een zwakte is en dat we altijd maar gewoon sterk moeten zijn. Ik wil juist laten zien dat het tegenovergestelde waar is. Jezelf emotioneel opstellen en over je problemen praten is gewoon een van je sterkste eigenschappen.”
Een hele gemeenschap helpen
The Barefoot Dutchman is inmiddels niet alleen in Nederland een bekende naam geworden. Ook bij de Australiërs heeft hij een hoop losgemaakt. Zo komt hij onderweg veel mensen tegen die doneren of een praatje komen maken. Hij hoopt een soort rimpeleffect te creëren. “Als ik één persoon kan helpen in een gemeenschap en die helpt op zijn beurt weer mensen in zijn of haar eigen omgeving, dan kan je in het meest ideale plaatje een hele gemeenschap helpen.”
De mensen maken het verhaal
Ook ziet Anton het goede van de mensheid tijdens zijn tocht, vertelt hij. Dat laat zich zien als bewoners van het dorp waar hij nu een rustdag heeft zelfs tijdens ons interview geld doneren. “De mensen maken echt het verhaal. Overal waar ik kom is iedereen zo behulpzaam en vriendelijk.” Als hij zijn tentje in de bush heeft opgezet komt het geregeld voor dat mensen hem eten brengen en checken of hij nog water heeft. In dorpen of steden bieden mensen een slaapplek aan en ook de donaties komen regelmatig binnen. “Door de verhalen die je vaak in de media hoort verlies je soms het vertrouwen in de mensheid. Ik krijg nu de kans om te laten zien dat er veel meer goede mensen op deze wereld zijn en dat er meer goede dingen gebeuren dan slechte.”
Legostenen
Ondanks de nodige voorbereiding, heeft Anton zich toch een beetje verkeken op de trip. Het lopen over de Australische wegen is geen eitje. “Op een legosteen stappen is best zuur, maar de wegen hier liggen zo vol met grind dat het lijkt alsof ik continú op hele scherpe legosteentjes loop. En dat acht of negen uur per dag. Soms ga ik zo langzaam dat ik het gevoel heb dat ik bijna achteruit loop.”
Tegenvaller
In de eerste instantie was het plan om zo’n 25 kilometer per dag af te leggen en in vier maanden tijd klaar te zijn. Die berekening was achteraf toch wat aan de optimistische kant. “Op dag één kwam ik er eigenlijk al achter dat dat niet ging lukken. Op glad wegdek was dat misschien wel gelukt, maar dat was gebaseerd op nul komma nul ervaring.”
Uitdaging
Toch is de moed Anton nog niet in de spreekwoordelijke schoenen gezonken. “Ik zou beide benen moeten breken, wil ik het niet gaan halen. Toch zullen er ook echt wel momenten komen dat ik mezelf ga afvragen waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. Ik moet nog zó lang. De grootste uitdaging wordt waarschijnlijk mijn voeten. Die zwellen op en worden heel stijf. Ik heb een bepaalde pijnfactor ook wel gewoon geaccepteerd nu. Toch bedenk ik me ook dat de oorspronkelijke bevolking hier hun leven lang al op blote voeten loopt.” Volgens Anton is het een kwestie van mind over matter. “Je kan alles waar je je gedachten maar op zet.”
Marathon in de sneeuw
Als je denkt dat Anton na deze tocht is uitgewandeld heb je het goed mis. De Zeeuw heeft alweer een nieuw ambitieus plan in het vizier, geïnspireerd door The Iceman Wim Hof. Deze recordhouder heeft ooit op blote voeten een halve marathon gelopen boven de poolcirkel. “Ik haat hardlopen. Ik heb nog nooit iets van een halve marathon gedaan, maar ik wil zijn record verbreken en een volle marathon lopen op blote voeten in het poolgebied. Ik haal er plezier uit mezelf zó te testen en zowel fysiek als mentaal te prikkelen.” Eén ding is zeker: zo’n tocht gaat je niet in de koude kleren zitten. Hof moest na afloop van zijn halve marathon behandeld worden in het ziekenhuis wegens tweedegraads bevriezingen aan zijn voeten.
Zelf ook op blote poten lopen maar liever geen vieze voeten? Deze vlonderpaden vind je in Nederland.